Je moet het maar durven om krap tien jaar na Frank Darabonts horrormeesterwerk THE MIST met een serie te komen die uit hetzelfde vaatje tapt. Gelukkig wijkt de televisievariant op net genoeg punten af van zijn voorganger.
Zou het kunnen dat de zogenaamde Golden Age of Television ten einde loopt? De golf van hoogwaardige televisieseries die rond de eeuwwisseling begon, is misschien nog niet geheel voorbij, maar creativiteit en durf beginnen wel steeds meer weg te sijpelen uit het televisielandschap. Waar vrijwel alle grote series tien jaar geleden een nieuw verhaal vertelden, zijn die van vandaag de dag bijna allemaal ergens op gebaseerd. Soms is dat een (strip)boek of een niet-Amerikaanse serie, maar steeds vaker een bekende film. Vreemd is dat niet; het aantal Amerikaanse televisieseries is het afgelopen anderhalve decennium bijna verdrievoudigd en in zo’n overvolle markt kan naamsbekendheid een doorslaggevende factor zijn. Deze strategie heeft echter een keerzijde: als het een geslaagde film betreft, is de kans klein dat de serie de onvermijdelijke vergelijking daarmee kan doorstaan.
Een serievariant van THE MIST lijkt aldus een dom plan. Aan de gelijknamige film van Frank Darabont valt immers weinig te verbeteren en een getrouwere verfilming van het bronmateriaal van Stephen King is moeilijk denkbaar. Slim dus dat showrunner Christian Torpe het zoveel mogelijk over een andere boeg gooit. Grof gesteld verhoudt zijn televisieserie zich tot de film als Zack Snyders DAWN OF THE DEAD tot George A. Romero’s DAWN OF THE DEAD: dezelfde opzet maar qua invulling redelijk afwijkend. Aldus zijn er praktisch geen personages, wezens of ontwikkelingen die we al in de film hebben gezien. Er wordt zelfs een beetje gespeeld met kijkersverwachtingen; wanneer in de eerste aflevering een vrouw wordt onthuld als de nieuwe Mrs. Carmody (in de film memorabel vertolkt door Marcia Gay Harden), sterft ze slechts een minuut later een gruwelijke dood. Het fanatisme zal ditmaal uit een andere hoek komen.
Ook de mist zelf is ditmaal anders. Waar deze in de film simpelweg een verhulling bood voor monsters uit een andere dimensie, is de mist ditmaal een soort eigen entiteit die ieders persoonlijke angsten en trauma’s manifesteert. Min of meer zoals de planeet Solaris in de gelijknamige films. Dat klinkt een stuk minder banaal dan mist met Lovecraftiaanse monsters, maar is helaas lang niet zo effectief. Mogelijk komt dit doordat Darabont zo goed inzette op associatie. Mist is van zichzelf niet eng, maar wanneer het beschutting biedt voor iets dodelijks, zorgt die koppeling ervoor dat de kijker het wel zo ervaart. Net zoals het water in JAWS eng werd omdat er een enorme haai in rond zwom. De serie ontbeert dergelijke verteltechnieken. En het helpt natuurlijk niet dat voor de mist nogal goedkoop-ogende CGI wordt gebruikt.
Wanneer een plaatsje wordt opgeslokt door deze dodelijke mist, vormen zich drie gezelschappen waarvan de onderduikadressen elk hun thematiek met zich meebrengen. Zo vervallen degenen die zijn ondergedoken in een kerk al gauw in theologische discussies, worden de mensen in een winkelcentrum gespleten door onderling wantrouwen en laten de omzwervingen van een viertal overlevers zich bekijken als een post-apocalyptische rampenfilm. Dit laatste gezelschap bevat de interessantste personages, maar doordat zij zich vrij eenvoudig weten te verplaatsen, ontbreekt het gevoel van isolatie waar de film zo in uitblonk. Die tekortkoming openbaart zich helaas ook in de montage; regelmatig worden scènes uit de ene verhaallijn onderbroken door die uit een andere. Ongetwijfeld bedoeld voor cliffhangers, maar het resulteert iets te vaak in een nogal verbrokkelde structuur. Niet geheel toevallig is de beste aflevering degene waarin we slechts één gezelschap volgen en wordt ingaan op hun relaties en verledens.
Desalniettemin is THE MIST een serie die er best mee door kan. Dat hij zich moeilijk kan meten aan zijn grote naamgenoot was een foregone conclusion, doch met de juiste verwachtingen zijn de tien afleveringen van het eerste seizoen prima te bekijken. Dat er in tegenstelling tot de film geen definitief einde aan zit (er wordt immers gemikt op een langer lopende serie), weerhoudt de makers er gelukkig niet van in de slotaflevering het nodige af te ronden alvorens deurtjes te openen voor de toekomst. Het is nog even afwachten of er daadwerkelijk een tweede seizoen komt, maar aangezien ernaar wordt gehint dat daarin nog wat meer afstand zal worden genomen van het bronmateriaal, zou dat niet geheel onwelkom zijn.
Distributeur: Netflix. Release: 25 augustus 2017. Copyright: Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 augustus 2017.
