Ze beginnen zeldzaam te worden in Hollywood: avonturenfilms met een scenario dat niet alleen technisch behoorlijk in elkaar zit, maar inhoudelijk net iets meer te melden heeft dan dat Goed over Kwaad behoort te triomferen.
Op het oog is DRAGONHEART ‘maar’ een sprookje over een koene ridder, een boze koning en een vliegende draak. Aan zo’n gegeven valt een hoop te verknoeien, vooral wanneer de filmer gebrek aan originaliteit meent te moeten maskeren met een overdaad aan mooie plaatjes en spectaculaire trucages. Cohen, die eerder voor het vermakelijke DRAGON: THE BRUCE LEE STORY tekende, weet de valkuilen van het genre daarentegen keurig te omzeilen. Belangrijkste steun daarbij is een scenario dat al te voor de hand liggende oplossingen consequent uit de weg gaat.
DRAGONHEART is een romantisch mannensprookje over ridderlijkheid in zowel de letterlijke als de overdrachtelijke betekenis van het woord. Quaid speelt de behendige ridder Bowen, die koningszoon Einon van kinds af aan de fijne kneepjes van het zwaardvechten bijbrengt. Wanneer Einon op zekere dag levensgevaarlijk gewond raakt, brengt zijn moeder hem naar de grot waar een draak hem op magische wijze het leven redt. Einon (Thewlis) ontpopt zich na de dood van zijn vader onverwacht als een bloeddorstig en lafhartig despoot, iets waarvoor Bowen de draak verantwoordelijk houdt. Hij verlaat teleurgesteld het hof om vervolgens als cynische drakendoder het land te doorkruisen. Zo diep is hij gezonken dat hij het met de laatst overgebleven draak op een akkoordje gooit. In een aan Sergio Leone’s THE GOOD, THE BAD AND THE UGLY ontleend frauduleus opzetje nemen ze samen dorpsbewoners in de maling, die Bowen betalen voor het zogenaamd doden van de draak. Achteraf delen de twee de buit. Uiteindelijk brengen een wilde boerendochter (Meyer), een komische monnik (Postlethwaite) en Bowen’s eigen nobele inborst hem weer terug op het rechte pad, dat overigens niet lijnrecht naar het verwachte happy end voert.
Het lot van de goede draak en dat van de kwade koningszoon blijken onverbrekelijk met elkaar verbonden. Wie de een doodt, doodt ook de ander. Dankzij deze tragische dimensie eindigt DRAGONHEART niet zozeer uitbundig als wel bevredigend, een klein wonder in het Hollywood van nu. In een film waarin alle elementen – avontuur, romantiek, special effects – zich zo uitgebalanceerd tot elkaar verhouden, valt eigenlijk alleen iets af te dingen op de keuze van Sean Connery als de stem van de draak. Connery doet het niet slecht, integendeel, maar zijn karakteristieke geluid en tongval verhinderen dat acteur en personage succesvol samensmelten. Een schoonheidsfoutje is het, meer niet. DRAGONHEART heeft het hart op de goede plaats, en dat is veel belangrijker.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #26, oktober/november 1996.
