Hilariteit en vulgariteit, dat zijn Mel Brooks’ wapens en hij heeft ze breidelloos losgelaten op filmgenres als de musical, de komedie, de avonturenfilm, de western, de thriller, de SF-film en de horrorfilm. Helaas heeft de ontembare Brooks met DRACULA DEAD AND LOVING IT een parodie afgeleverd waaraan beide elementen goeddeels ontbreken.
Mel Brooks doet mij altijd denken aan een joviale, ietwat opdringerige oom, wiens bezoek je met evenveel vreugde als argwaan tegemoet ziet, omdat zijn niet aflatende grappen soms grote hilariteit ten gevolge hebben, maar een ogenblik later vulgaire vormen kunnen aannemen en pijnlijke stiltes veroorzaken. Dan knipogen de aanwezigen gegeneerd tegen elkaar en staren een poosje bedremmeld naar hun schoenen: ‘Die oom Mel toch, die bakt ze weer bruin…’.
Hilariteit en vulgariteit, dat zijn Mel Brooks’ wapens en hij heeft ze breidelloos losgelaten op filmgenres als de musical, de komedie, de avonturenfilm, de western, de thriller, de SF-film en de horrorfilm. Helaas heeft de ontembare Brooks met DRACULA DEAD AND LOVING IT een parodie afgeleverd waaraan beide elementen goeddeels ontbreken. De plot volgt Bram Stoker’s roman Dracula op de voet en bepaalt zich ertoe de Engelse gereserveerdheid (‘No sex, please… we’re British, you know’) over de hekel te halen, resulterend in wat matte grappen in een zee van ongemakkelijke stiltes.
De film komt abrupt tot leven als Mel Brooks zèlf in de rol van Prof. Van Helsing het toneel betreedt. Zijn twist met Leslie Nielsen als Graaf Dracula over wie in een conversatie betamelijkerwijze het laatste woord mag hebben, levert zo’n felbegeerd moment van demente Brooksiaanse inspiratie op. Elders, waar Harker en Van Helsing met hamer en staak de ‘ondode’ Lucy Westenra bevrijden van Dracula’s fatale invloed, neemt Brooks zijn toevlucht tot een alle perken te buiten gaande excessiviteit en levert hij een onthutsend bloedbad af, zo een satirisch commentaar gevend op de doorgaans cleane interpretaties van die vermaarde scène in andere films – twee hilarische vonken in de as van een overwegend lauwe komedie.
Filmcritica Pauline Kael schreef n.a.v. het Brooks-fenomeen eens: ‘In zijn komedies komen en gaan de grappen en grollen als horden mugjes op een drukkende zomeravond. Men tracht ze tevergeefs van zich af te slaan, maar men weet dat de ervaring van een zomeravond zonder die beestjes niet echt compleet is’. Deze fraaie observatie combineert de elementen van verwachting en irritatie m.b.t. Brooks’ oeuvre, die beide door DRACULA DEAD AND LOVING IT worden gefrustreerd. Het is tevens de eerste film van Mel Brooks, die op het vasteland van Europa direct op video verschijnt en dat spreekt boekdelen. Oom Mel is gewoon even van slag, dat kan gebeuren.Â
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #28, februari/maart 1997.
