TELEVISIE | Het zevende seizoen van THE WALKING DEAD kreeg flinke kritiek op de ongekend harde opening. Raakt de zombieformule uitgewerkt? De makers gooien al jaren met plezier de knuppel in het hoenderhok, maar nu zit er een paar meter prikkeldraad omheen.
Met het beeld op zwart hoorden we hoe de schedel van een van de personages tot pulp werd geslagen, waarna we maanden moesten wachten voordat we wisten wiens schedel het was. Seizoen zeven pakte na deze tergende cliffhanger gelijk de draad weer op, maar schokte velen met de openingsaflevering. ‘Torture porn’, verklaarden sommigen. ‘Some of the most dark, twisted s#%* I’ve ever seen on television’, zeiden anderen. Rick Grimes en zijn groep wisten nu wie Negan was: mogelijk de grootste baddie die ze tot dusver in de met zombies bevolkte wereld hadden ontmoet. Er mag dan wel opeens een tijger in de serie zitten, maar Negan is pas écht geen katje om zonder handschoenen aan te pakken – met zijn honkbalknuppel-met-prikkeldraad ‘Lucille’ en een leger ‘Saviours’. De seizoensopening was zo hard, zo grimmig, dat het leek alsof de makers ons voor eens en altijd duidelijk wilden maken dat het nooit meer goed komt met Rick, Alexandria, met relaties, de mensheid.
Tot dusver had de serie een prettig ritme waarin de groep overlevenden heen en weer werd geslingerd tussen hoop en wanhoop. Hoewel leden van de groep jammerlijk het loodje legden, kwamen er nieuwe overlevenden voor in de plaats. Maar dit seizoen is de aanwas schaars, niet al te boeiend en bovenal: de hoop is ver te zoeken. Pas helemaal op het einde kunnen we weer ademhalen. Waarom zo ontzettend naargeestig? We wisten al dat de wereld stuk en onbarmhartig wreed was en veiligheid één grote illusie, maar kennelijk moest er nog een schepje bovenop.
Vanaf het begin is het helder dat Negan de dienst uitmaakt en iedereen voor hem moet buigen, óók verschillende nieuwe groepen (The Kingdom, Oceanside, The Scavengers) die we leren kennen. Wat volgt is een getouwtrek tussen weerstand willen bieden, plannen maken en weer worden afgestraft. De enige echte oplossing lijkt het opruimen van Negan, maar hier blijft het seizoen maar tegenaan hikken. Met name in de eerste helft zit de serie vast. En de personages zitten niet alleen vast in de situatie, maar op een enkeling na ook in hun ontwikkeling. Waar eerder achtergronden werden uitgediept of een personage een ander pad insloeg, lijken de schrijvers in het zevende seizoen meer dan eens te dwalen, waardoor het voelt als een tussenseizoen. Zestien afleveringen om van Negans wrede knuppelmoord te komen tot de volgende grote stap – een opmaat van een heel seizoen had echt niet gehoeven.
Toch is THE WALKING DEAD nog steeds intrigerend genoeg. Zowel Daryl als Carol blijven boeien, de wetenschap hoe Rick kán zijn (en hopelijk weer wordt) houdt hem interessant, een bekend personage gaat op bevredigende wijze out with a bang en met opperschurk Negan heeft de serie een meesterlijke troef in handen. De confrontatie tussen Carl en Negan (een-op-een overgenomen uit de comic, trouwens) was een van de sterkere momenten in het seizoen. Ook krijgen we een uitgebreider beeld van de wereld om de Alexandrians heen, door de ontdekking van de nieuwe groepen overlevenden. Alleen mist er wel vaak iets in deze wereld: de zombies waar het allemaal mee begon. Op ‘The Horde’ op de snelweg en een korte zombie scare bij The Hilltop na, voelen de schuifelende ondoden veelal als een afterthought. Zou dit komen doordat Ricks groep een thuisbasis heeft in plaats van rondtrekt, of omdat de schrijvers de Saviours op het moment eigenlijk interessanter vinden?
Na die wrede eerste aflevering waren we geschokt. Een vertrouwd personage is niet meer – en op wat voor manier. Na wat Ricks groep in Negans outpost had geflikt in seizoen zes moest er haast wel een zekere straf tegenover staan, maar was dit niet buiten proportie? We hadden even nodig om onszelf bijeen te rapen, net als de groep, maar vanaf aflevering twee (of drie) waren we er klaar voor: vergelding. Dat we daar vervolgens meer dan een heel seizoen op moeten wachten, voelt uiteindelijk behoorlijk onbevredigend.
Di: 20th Century Fox Home Entertainment. Copyright: Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Op dvd en blu-ray vanaf 27 september.
