RECENSIE
Bioscoop

The Bye Bye Man(2017)

BIOSCOOP | THE BYE BYE MAN gaat over een schurk die te werk gaat als een virus. Maar is deze ook het verspreiden waard?  

Bovennatuurlijke horrorschurken die als een virus te werk gaan, daarvan zijn er dertien in een dozijn: Sadako uit gedijt bij kopieën van haar videobanden, de schurk in is seksueel overdraagbaar en ook films als ONE MISSED CALL, PONTYPOOL en PULSE tappen uit dat vaatje. De angst voor viraal overgedragen kwaad lijkt steeds reëler in onze huidige internetcultuur, waarin memes en hoaxes aan de lopende band verspreid worden. Denk ook aan de populariteit van creepypastas, die voor veel jongeren een eerste kennismaking zijn met de horrorcultuur en zich als een lopend vuurtje over het internet verspreiden. Hollywood lijkt die laatste trend ook ontdekt te hebben: het verhaal van THE BYE BYE MAN zou niet misstaan in een creepypasta. Sterker nog, de schurk uit de titel heeft opvallend veel weg van de bekende creepypasta Slender Man.

Plagiaat zullen we het niet noemen, eerder een postmoderne pastiche van de welbekende lijkbleke, boomlange, graatmagere schurk. Geheel in lijn met de meme-cultuur is THE BYE BYE MAN een figuur wiens faam zich als een virus verspreidt. Zodra je zijn naam hoort, ben je de sjaak en beginnen de hallucinaties, paranoia en hardnekkige moordgedachten. De jonge Elliott komt achter het bestaan van de titelschurk in de kelder van zijn nieuw gekochte, angstaanjagende studentenwoning die hij betrekt met vriendin Sasha en beste vriend John. Al snel krijgt de Bye Bye Man het trio in zijn greep. Naast doodsangst zaaien, gooit de Bye Bye Man ook roet in het eten door Elliot te laten geloven dat Sasha vreemdgaat met John.

Het is een dankbaar onderwerp, een virale overdraagbare schurk, maar deze wordt niet ten volle benut. Sterker nog, ondanks de vergelijking die te trekken valt met meme-cultuur is de film opvallend internetloos. Het is, na een proloog in 1967, zelfs lange tijd niet precies duidelijk in welke tijd de film zich afspeelt. Men heeft smartphones, maar gebruikt die alleen om de tijd te checken. Een Google-search naar de origine van de Bye Bye Man wordt godbetert gedaan in een bibliotheek, enkel om een onschuldige bibliothecaresse in de plot te kunnen betrekken.

Dat is ook het grote euvel van THE BYE BYE MAN: de plot en de manier waarop de schurk te werk gaat zijn nodeloos ingewikkeld. Niet alleen maakt de Bye Bye Man gebruik van virale taal en een hellehond; ook zijn er plotlijntjes over gouden muntjes, krassen op de muur en een zeer onduidelijke achtergrondgeschiedenis over treinen. En waar al deze symbolen eerst met gezonde terughoudendheid worden ingezet, daar is de laatste akte een bacchanaal van vreemde regiekeuzes, groteske camerahoeken en whip-pans, onduidelijke symboliek, oerlelijke CGI, emotioneel effectbejag en onnodige bijpersonages.

Dat is jammer, want zeker in de eerste helft doseert regisseur Stacy Title (THE LAST SEDUCTION, HOOD OF HORROR) de spanning goed. Een scène met een seance is kippenvel-opwekkend omdat Title alleen gebruik maakt van geluid en acteerwerk. Een scène iets later durft hij de Bye Bye Man al vroeg in beeld te brengen in de achtergrond zonder er de aandacht op te vestigen. Ook sterk is de wijze waarop er een verband wordt gelegd tussen de hardnekkige gedachten aan de Bye Bye Man en de hardnekkige gevoelens van onzekerheid binnen prille relaties. Daarmee lijken de makers meer te willen zeggen over hoe onze gedachten invloed kunnen hebben op onze toekomst.

De makers hinten vaker naar de verbanden tussen ideeën en realiteit, maar weten hun opvattingen over sociale constructies en de virale kracht van het brein nooit helder genoeg te maken. Dat geldt ook voor de muntjes, die symbool staan voor het noodlot. Het verband wordt expliciet benoemd in de film, maar meer dan een simpele vergelijking weten de filmmakers er niet van te maken. De hellehond en veelvuldige treinongelukken lijken er als symbolen helemaal met de haren bijgesleept.

THE BYE BYE MAN begint veelbelovend, met een sluimerende spanning en een interessant gegeven. Maar zoals voor elke meme geldt: hoe vaker hij herhaald wordt, hoe minder leuk of logisch hij is. De film eindigt storend koortsachtig, alle logica is verdwenen en de filmmakers kramen alleen nog maar onzin uit: “En toen begonnen de lampen te flikkeren alsof er een trein voorbijreed, en toen vloog dat bijpersonage in de fik maar toch niet en toen kwam er een grote rode computerhond en toen was daar opeens een ander bijpersonage, maar toch ook weer niet…” Ik raad een antibioticakuur aan. Dit virus verdient het om uitgeroeid te worden.

Distributie The Searchers. NL 12 januari 2017, BE 11 januari 2017. Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 januari 2017.

13 januari 2017
Meer FantasyMeer Horror
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.