Een handjevol toeristen komt vast te zitten in de polder; zonder telefoonbereik en in de nabijheid van een misvormde maniak met een zeis. Origineel is de Nederlandse horrorfilm THE WINDMILL MASSACRE niet, maar amusant is hij gelukkig wel.
A Nightmare in the Red Light District. Tulips of Blood. Night of the Living Snert… Een leuk spel voor thuis: pak een typisch Nederlands element, meng deze met een bekende horrorfilm en creëer zo je eigen Nederlandse horrortitel. Met THE WINDMILL MASSACRE leent regisseur Nick Jongerius niet alleen de titel van een bekende Amerikaanse horrorklassieker, maar hij benut ook alle clichés van het genre: van autopech in een verlaten gebied tot het principe van de Tien Kleine Negertjes, waarbij alle personages één voor één worden afgeslacht.
De film opent met deze toekomstige slachtoffers: een handjevol toeristen in Amsterdam, waaronder een jongedame met een duister verleden, een fotografe die de opdracht krijgt om molens te fotograferen en een Aziatische jongen die rouwt om de dood van zijn grootmoeder. Vliegensvlug krijgen ze een backstory, middels kleine flashbacks of door ze even snel naar een foto te laten kijken. Echt interessant zijn ze niet, maar er is ook maar weinig tijd om ze echt te leren kennen. Ze belanden namelijk allemaal in de tourbus van Abe (Bart Klever), die langs verschillende molens in de polder rijdt. De bus krijgt pech, de groep komt op een verlaten landweg vast te zitten, zonder bereik, en dus gaat men op onderzoek uit. Ze belanden bij een mysterieuze molen, alwaar de personages geconfronteerd worden met iets uit hun verleden en oog in oog komen te staan met de molenaar, een verminkte man met een enorme zeis. Geheel volgens de regels van het genre worden de personages stuk voor stuk uit de weg geruimd en volgens diezelfde regels wordt de enige die ontdekt hoe de vork in de steel zit niet serieus genomen.
Het is jammer dat Jongerius zo binnen de lijntjes kleurt, want met iets meer originaliteit was THE WINDMILL MASSACRE een erg geslaagde horrorfilm geworden. De film heeft te weinig een eigen smoel; het uitgangspunt lijkt exact op dat van een film als HATCHET (2006) – die op zijn beurt weer talloze andere horrorfilms imiteerde – en de moordende molenaar doet erg denken aan Cropsy uit THE BURNING. Qua toon had de film ook wel iets minder op veilig mogen spelen. De personages reageren opvallend laconiek op de gruwelijke gebeurtenissen, maar net niet genoeg om het echt grappig te maken. Sommige schrikmomenten in de film zijn effectief en creatief, maar ook daarvan zijn er niet voldoende om de film echt eng te mogen noemen. De film blijft vaak dus wat middle-of-the-road, met als belangrijkste uitzondering de momenten waarop mijnheer de molenaar zijn zeis aan het werk zet. Dan volgen een paar heerlijke, over-the-top slachtpartijen. De mix van spectaculaire gore en gortdroge komedie zorgt in ieder geval voor vermakelijke momenten.
Van het slachtvee is de Britse acteur Noah Taylor (LARA CROFT: TOMB RAIDER, GAME OF THRONES) de bekendste naam, maar echt opmerkelijk is zijn rol niet. De hoofdrol is voor Charlotte Beaumont. Zij speelt de jongedame die de molenaar als eerste ziet, maar voor gek wordt verklaard door de rest. Beaumont acteert vrij matig en ook de jonge Adam Thomas Wright is niet al te best als de zoon van een man die zijn zaak belangrijker lijkt te vinden dan zijn eigen kroost. De leukste rol is die van Bart Klever (DE POEL), die als de norse buschauffeur Abe vrij geestig uit de hoek komt. De show wordt echter gestolen door de lompe molenaar, de uitstekende practical effects en een alleraardigste verrassing aan het einde waardoor je de tenenkrommende CGI bijna vergeet. Een Jason Voorhees van eigen bodem hebben we met de molenaar nog niet, maar THE WINDMILL MASSACRE is in ieder geval een stap in de goede richting.
Distributeur:, Waterfront Film Distruibution. NL: 29 oktober 2016. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd (27 oktober 2016)
Opnieuw gepubliceerd op 19 januari 2017. Nu uit op dvd/bluray.
