RECENSIE
Bioscoop

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children(2016)

‘Burtonesk’: zo werd de debuutroman van Ransom Riggs bij uitkomst al genoemd. Logisch dus, dat Tim Burton de gelijknamige verfilming maakte: MISS PEREGRINE’S HOME FOR PECULIAR CHILDREN.

Die kinderen uit de titel hadden zo afkomstig kunnen zijn uit Burtons eigen poëziebundel The Melancholy Death of Oyster Boy & Other Stories, met als verschil dat zij allemaal wél een plek hebben waar ze tevreden kunnen leven. Een plek waar de tijd stilstaat, dat wel.

Jake (Asa Butterfield), een sombere en verlegen tiener, gelooft niets van de verhalen die zijn opa Abe (Terence Stamp) hem vertelde over zijn tijd in het weeshuis voor bijzondere kinderen. Maar wanneer opa gruwelijk vermoord wordt, gaat Jake toch op onderzoek uit. Hij ontdekt dat het weeshuis wel degelijk bestaan heeft… en nog steeds bestaat, als je tenminste een tijdlus ingaat.

Zo ontmoet Jake de weeshuisgenootjes van zijn opa, die al zestig jaar dezelfde dag meemaken. Elk heeft een bijzondere gave. Peculiars worden ze genoemd, een paraplubegrip. Zo opvallend als hun gaven zijn, zo onopmerkelijk zijn hun persoonlijkheden. De meeste van de kinderen worden gedefinieerd door hun ‘bijzonderheid’: de jongen die bijen spuugt, het meisje met een mond achterin haar nek, de onzichtbare jongen… Te veel zijn het er, en ze krijgen te weinig tijd om zich tot volwaardige personages te ontwikkelen. Ze verschijnen af en toe ten tonele om hun trucje te doen, meer niet.

Uitzonderingen zijn het zwevende meisje Emma (Ella Purnell), de kordate love interest van Jake, en Enoch (Finlay MacMillan), die objecten tot leven wekt. Enoch wantrouwt Jake. Waarom, dat weet de film niet helemaal duidelijk te maken, maar goed, het is prettig tussen dat zooitje inwisselbaar vriendelijke peculiars een storende factor te zien.

Aan het hoofd staat Miss Peregrine, prachtig gestalte gegeven door Eva Green. De actrice is, zoals meestal in haar carrière, het beste aspect van de film (dit zegt evenveel over haar talent als over de films waarin ze speelt). Hier speelt ze een net wat duisterder versie van Julie Andrews als Mary Poppins. Ik denk zelfs dat P. L. Travers, de bedenker van Poppins, in deze Miss Peregrine meer van haar creatie teruggezien zou hebben dan in de door haar verachte Disneyfilm. Streng en zorgvuldig, is Miss Peregrine, maar altijd met de samenzweerderige glimlach van mensen die weten dat ze alles onder controle hebben.

Terwijl Jake wat rondhangt met zijn nieuwe vrienden kabbelt de film rustig voort, ervan overtuigd dat de Burtoneske, duistere malligheid ons wel even zoet houdt. Pas wanneer dat hele weeshuis ons flink de neus uit begint te komen, zet Burton de plot weer in beweging. Dan verschijnt Samuel L. Jackson ten tonele in een lekker vet aangezette schurkenrol. Hij zit met zijn monsters, de Hollowgasts, achter de peculiars aan. Hun methoden zorgen voor lekker lugubere beelden: de Hollowgasts nemen hun slachtoffers te grazen door hun ogen uit te zuigen. Als ze genoeg ogen eten, worden ze weer de mensen die ze ooit waren. De mythologie is te uitgebreid om helemaal uit te leggen, maar Burton en scenarist Jane Goldman verdienen een compliment voor de elegante wijze waarop ze al die onzin tot een coherent verhaal smeden. Als het echte avontuur is begonnen, weten we alles wat we moeten weten, en zit er genoeg vaart in de plot om ervoor te zorgen dat we niet te lang stilstaan bij de details.

Aan het einde wordt MISS PEREGRINE een superheldenfilm, met de onvermijdelijke grote actiefinale. Stomvervelend. Actie is nooit Burtons sterkste kant geweest, dat bewees hij al met de horkerige vechtscènes in BATMAN (1989). In 2016 is het niet beter. Dat hij nu computereffecten tot zijn beschikking heeft, helpt bepaald niet. Lelijke CGI-monsters meppen elkaar ongeïnspireerd aan stukken. Vooral teleurstellend omdat de film eerder verrassend goede special effects liet zien: in een aantal vroege scènes zijn de Hollowgasts uitgevoerd in een combinatie van CGI en stop-motion, wat ze een lichamelijkheid geeft die ze in de finale geheel ontberen.

Hollowgast is overigens niet toevallig een homoniem van Holocaust. Op de achtergrond speelt een matig uitgewerkte Tweede Wereldoorlog-thematiek. Opa Abe was een Poolse jood die moest vluchten voor de nazi’s en zo in het weeshuis terecht kwam. Ik weet niet hoe Ransom Riggs hier in de roman mee omgaat, maar Burton gebruikt het thema vooral om zijn film de schijn van relevantie mee te geven. Het blijft bij cosmetische verwijzingen. Met deze alinea heb ik even veel aandacht besteed aan de Holocaust als de film doet.

In stilistisch opzicht is MISS PEREGRINE één van de sterkste Burtonfilms van de laatste jaren. Burton is één van de weinige regisseurs die 3D soms op interessante wijze weet in te zetten: met een aantal statische shots, opgebouwd uit drie of vier lagen, vergroot hij het kijkdooseffect dat aan de beginperiode van de 3D-revolutie vaak reden voor kritiek was. In de artificiële wereld van Burton is het juist heel gepast.

Distributie: 20th Century Fox, release NL, BE 29 september. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 september 2016.

29 september 2016
  • Titel
    Miss Peregrine's Home for Peculiar Children
  • Lengte
    127 minuten
  • Regie
    Tim Burton
  • Scenario
    Ransom Riggs, Jane Goldman
  • Cast
    Eva Green, Asa Butterfield, Samuel L. Jackson
  • Taal
    English
  • Land
    United States, United Kingdom, Belgium, Canada
  • Trailer
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.