De nieuwe GHOSTBUSTERS heeft meer goede grappen dan het origineel, maar ook meer slechte. Bovendien plaatst de film zichzelf te veel in de schaduw van die klassieker uit 1984.
Ik had deze recensie niet willen beginnen met een vergelijking met Ivan Reitmans GHOSTBUSTERS, maar de remake van Paul Feig lokt het zelf uit. De film lijdt onder de vele verwijzingen, zowel subtiel als schreeuwerig, naar het origineel. We krijgen te zien hoe het Ghostbusters-logo is ontstaan en waar de zin “who you gonna call?” vandaan komt; acteurs uit het origineel krijgen geforceerde cameo’s. Wat is er grappig aan Dan Aykroyd als taxichauffeur te horen zeggen: “I ain’t afraid of no ghosts”?
De film kan hier niet rekenen op meer dan een nasale grinnik van herkenning; geen lach uit de keel, en zeker niet uit de buik. Ook een aantal meta-grappen over de veelbesproken woede over de casting van vrouwen slaat dood. Het komische potentieel van het feit dat mensen zich op sociale media kwaad maken over vrouwelijke Ghostbusters is op diezelfde sociale media immers al opgebruikt. Wanneer op Twitter over ieder veelbesproken onderwerp uitstekende grappen gemaakt worden, is het riskant als een komedie actueel wil zijn. Een grap die ten tijde van de opnamen nog aardig was, is bij het uitkomen van de film al gedateerd.
Bovendien halen dergelijke grappen en verwijzingen je uit de film. GHOSTBUSTERS is zich veel te bewust van zijn eigen status als remake van een klassieker. En dat is nergens voor nodig, want de film had prima op zichzelf kunnen staan. Paul Feig (BRIDESMAIDS, THE HEAT, SPY) is een van de beste komedieregisseurs van het moment en zijn cast bestaat uit mensen die met een goede regisseur altijd grappig zijn.
Kristen Wiig speelt met Erin Gilbert een personage dat haar vertrouwd is: een neurotische vrouw die respectabel wil overkomen, maar voortdurend in gĂŞnante situaties belandt. Gilbert is een wetenschapper die ontslagen wordt van de universiteit wanneer haar verleden als onderzoeker naar het paranormale aan het licht komt. Ooit schreef ze met Abby Yates (Feig-favoriet Melissa McCarthy) een boek over geesten (waarvan de titel een van de beste grappen uit de film is). Yates probeert nog altijd het bestaan van geesten te bewijzen, inmiddels samen met de excentrieke ingenieur Jillian Holtzman (Kate McKinnon). Wanneer New York overvallen wordt door bovennatuurlijk gespuis, besluiten ze met z’n drieĂ«n een geestenbestrijdingsbedrijf te starten. Metrowerkster Patty Tolan (Leslie Jones) sluit zich bij hen aan, om tamelijk onduidelijke redenen – ik vermoed dat in haar subplot flink geknipt is.
Hoe dan ook, als het team eenmaal staat hebben de vier Busters uitstekende chemie en krijgt iedereen de ruimte haar komische talent te etaleren. McKinnon is een revelatie: ze deed tot nu toe vooral televisiewerk, maar GHOSTBUSTERS leert ons dat ze een filmster is. Met de lichaamstaal van een lompe clown en de zelfverzekerde grijns van Jack Nicholson speelt ze een instant klassieke wild card.
Het is trouwens wel even wennen aan een Feig-film zonder fucks: GHOSTBUSTERS heeft in Amerika een PG-13 rating, dus Feig had ditmaal geen toegang tot het kleurrijke vocabulaire waarmee vooral McCarthy zijn vorige films verrijkte. Maar ook zonder grof taalgebruik zijn de dialogen bij vlagen hilarisch; vooral de onmogelijk domme receptionist Kevin (Chris Hemsworth) blinkt uit met een aantal heerlijke absurditeiten. De improvisatiescènes die Feigs werk kenmerken worden vaak kort gehouden, wat hun effectiviteit ten goede komt.
In de finale vergeet de film grappig te zijn, een probleem dat actiekomedies vaker hebben. Geestige dialogen maken plaats voor generieke oneliners, die leuk moeten zijn omdat ze op manische toon geschreeuwd worden. Actie staat voorop: niet Feigs expertise. De film verdwaalt in een moeras van CGI en toont ons de ene matig gechoreografeerde vechtscène na de andere. Nu ja, GHOSTBUSTERS doet wat iedere zomerfilm doet: de finale is niet goed, maar ook niet minder goed dan je verwacht van een actiekomedie die in juli 2016 uitkomt.
Om ook maar af te sluiten met een vergelijking: GHOSTBUSTERS 2016 is ongeveer even goed als GHOSTBUSTERS 1984. De hoogtepunten zijn hoger, de dieptepunten dieper. De tragische ironie is dat deze remake het origineel had kunnen overtreffen als Feig niet voortdurend bezig was geweest het origineel eer aan te doen.
Distributie: Universal (Release NL: 14 juli, BE 10 augustus 2016). Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 juli 2016.
