De titels van de films in THE DIVERGENT SERIES spellen al sinds 2014 keurig uit waar de films over gaan. Deel drie: trouw.
Zo liet het eerste deel, DIVERGENT (Neil Burger, 2014), ons natuurlijk ook kennismaken met een meisje dat, jawel, afwijkend is. Het futuristische Chicago is in deze post-apocalyptische tienerfilms verdeeld in vijf facties, maar Beatrice Prior (Shailene Woodley) behoort niet tot de vreedzame Amity, niet tot de eerlijke Candor, ze is geen Erudite en ze voelt zich ook niet thuis bij de Abnegation, die leven in soberheid. Ze sluit zich aan bij de moedige en soldateske Dauntless, maar haar werkelijke bestemming is een andere. Zie de titel van deel twee, INSURGENT (Robert Schwentke, 2015), of het stukje expositie in ALLEGIANT: “You saved a city; now help me save a world.”
Het derde deel, opnieuw geregisseerd door Schwentke, begint met een kort resumé. De facties zijn afgeschaft. De dictatoriale Jeanine (Kate Winslet in de eerste twee delen) is ten val gebracht door Evelyn (Naomi Watts). Maar l’histoire se répète: in plaats van vrede en wederopbouw brengt het nieuwe regime volkstribunalen, standrechtelijke executies en andere verdeeldheid. Tris, haar knappe en breedgeschouderde vriendje Four (Theo James), haar voor verraad veroordeelde broer Caleb (Ansel Elgort) en de opportunistische Peter (Miles Teller) ontsnappen. Aan de andere kant van de enorme muur die Chicago omgeeft ligt een desolate, rode vlakte vol nieuwe onthullingen over de rol die Chicago en de facties spelen in het grote geheel der dingen en nieuwe geheimen en complotten met klinkende namen als ‘The Bureau of Genetic Welfare’. Wie geen spoilers wil, slaat de trailer over.
Op de schaal van goed tot rampzalig, ligt ALLEGIANT ergens tussen THE HUNGER GAMES en THE HOST. Wantrouwen jegens autoriteiten en rebellie zijn weliswaar politieke thema’s, maar ze zijn hier ontdaan van hun scherpte of consequentie: resulterend in een tijdloos, opwekkend, maar ook tandeloos sprookje over moed, liefde en loyaliteit. Zag je te midden van de opstand in THE HUNGER GAMES nog wel eens leed of armoede, of wanhoop, in ALLEGIANT zie je vooral mooi uitgelichte jongens en meisjes voor een green screen dat is ingevuld met futuristische CGI-architectuur. Het voelt nooit echt of relevant.
Als escapisme levert ALLEGIANT, net als de twee THE MAZE RUNNER-films tot nu toe, wel waar voor z’n geld. Wegdromen kan natuurlijk bij de vele scènes waarin de super coole en mannelijk Four zijn Tris kust, maar ook bij de futuristische gadgets en concepten. De nieuwe stad waarnaar het avontuur voert ziet er gepast indrukwekkend uit. Plasmabollen. Ruimteschepen met de bijnaam ‘Brulkikker’. Een griezelige douchescene (met verbrandingsoven). Memory tabs, Perfexia en een lange gevechtstrainingsscene met drones… Je verveelt je niet.
Maar écht kunnen meeleven, dat is waarschijnlijk voorbehouden aan de tieners die de boeken verslonden of zichzelf in Trish herkennen. Noami Watts en Jeff Daniels ogen ontzettend ongelukkig in hun bijrollen, Miles Teller is vervelend als voor halfbakken comic relief en, ja, hoofdrolspeelster Shailene Woodley heeft een achternaam die gewoonweg smeekt om een woordgrap over haar acteerprestaties. Met de dialogen is het af en toe hardop lachen geblazen: “This hole looks radioactive.”
Het slotdeel, dat in 2017 verschijnt, heet ASCENDANT. Na drie delen zo-zo, zou ik zeggen: geen opkomst waar je echt op hoeft zitten wachten.
Distributie: Independent. Release NL, BE: 9 maart 2016. Copyright: Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 maart 2016.
