THE VOICES met Ryan Reynolds en Gemma Arterton is een verrassend luchtige serial killer-film. Geslaagde vierde film van striptekenares Marjane Satrapi.
Hoewel het medium strip wel eens een poor man’s movie wordt genoemd – je hebt immers alleen een potlood, papier en je verbeelding nodig om tot sequential art te komen; geen acteurs, cameraman, setdesigners of torenhoog budget – zijn er wél stripmakers die de stap zetten van papier naar celluloid (of het digitale equivalent daarvan). We noemen een Joann Sfar, Frank Miller, Enki Bilal, onze eigen Guido van Driel en, wellicht de succesvolste van allemaal, Hayao Miyazaki.
Tot dat rijtje behoort ook de van oorsprong Iraanse Marjane Satrapi, die in 2007 hoge ogen gooide met de verfilming van haar eigen bestseller Persepolis, een graphic novel over haar jeugd ten tijde van de Iraanse Revolutie. De verfilming was vele malen visueler, zwieriger en humoristischer dan het soms overernstige boek, wat waarschijnlijk op het conto komt van scenarist en mederegisseur Vincent Parronnaud (in de stripwereld beter bekend als de licht anarchistische Winshluss). Na PERSEPOLIS volgden het minder succesvolle POULET AUX PRUNES (ook met Parronnaud en naar haar eigen boek) en LA BANDE DES JOTAS (solo en naar een eigen scenario). THE VOICES, een zwarte komedie, is haar eerste film waar ze niet zelf het verhaal voor leverde.
Ryan Reynolds is de lieve en nerderige vrijgezel Jerry die in een badkuipenfabriek werkt. Hij woont boven een bowlingcentrum met zijn hond Bosco en zijn kat Mr. Whiskers. Tot zover niets aan de hand, zolang Jerry tenminste braaf elke dag z’n pilletjes slikt. Maar ja, dan houden Bosco en Mr. Whiskers wel op met tegen hem praten. Net als alle andere dieren overigens. Voor je Dr. Dolittle kunt zeggen, is daar echter het akkefietje met office hottie Fiona (Gemma Arterton). Hij steekt haar na een achtervolging door het bos per ongeluk neer en (zoals hij even tevoren had gedaan met een hert dat hij per ongeluk aanreed) verlost haar ook meteen maar uit haar lijden. Waarna hij haar in stukjes hakt, haar resten in tupperwaredoosjes stopt en haar – uiteraard – pratende hoofd in de koelkast plaatst. Waarna het pratende hoofd in de koelkast gezelschap eist…
Wanneer Jerry’s therapeute (Jacki Weaver) hem op het hart drukt zijn medicatie voort te zetten, komt de werkelijkheid hard binnen bij onze arme held. En dus spoelt hij alle medicatie door de gootsteen en omarmt hij zijn lot als seriemoordenaar, aangemoedigd door de grofgebekte Mr. Whiskers, die hem eerder al had gewaarschuwd voor de effecten van de medicijnen. De goeiige Bosco en de cynische Mr. Whiskers vervullen met verve hun rol als het klassieke engeltje en duiveltje op de schouder (leuk detail: Reynolds doet alle dierenstemmen zelf, inclusief het platte Schots van Mr. Whiskers).
‘You remember last week when you said that there was an invisible line that separates good from evil and you’d thought you crossed it and I said, no, no, no, you’re a good boy?,’ vraagt Bosco aan Jerry.
‘Yeah, I remember, so what?’
‘I’ve changed my opinion.’
Het zijn onder andere deze invalshoeken en het onderkoelde spel van Reynolds en Arterton die van THE VOICES een verrassend luchtige serialkillerfilm maken. Een werk dat eerder DNA deelt met Europeanen als Álex de la Iglesia, dan met de Amerikaanse genrebroeders en –zusters. Met THE VOICES laat Satrapi zien dat ze ook zonder Winshluss in staat is tot visuele flair en een venijnig gevoel voor humor. De stripmaker verraadt zich in een duivels oog voor detail en enkele absurdistische scènes, zoals een dialoog met een goudvis, het onderhoud tussen Mr. Whiskers en Bosco in de epiloog en de daaropvolgende dansscène. Als kijker blijf je, ondanks de trieste, serieuzere ondertoon van schizofrenie en al het voorgaande bloedvergieten, achter met een grote grijns op het gezicht.
Distributeur: Remain in Light. Release: 7 juli. Copyright: Tonio van Vugt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 juli 2015.
