THE GALLOWS is een slaapverwekkende amateurvoorstelling. Een dikke onvoldoende dus voor deze film, maar ik mag hangen als er geen grappen over te maken zijn.
Je vraagt je af waarom Warner Bros. THE GALLOWS in de bioscoop uitbrengt. Dit is direct-to-video-materiaal: de zoveelste fake found footage-horrorfilm met een score van 3.3/10 op Rotten Tomatoes en volgens IMDb al tussen 2011 en 2012 opgenomen. Blumhouse Productions is gespecialiseerd in low-budget genrefilms en geeft daar doorgaans niet meer dan drie à vijf miljoen dollar aan uit, onder het motto ´niet geschoten is altijd mis´. Soms (co)produceert Blumhouse op die manier een hit (PARANORMAL ACTIVITY, INSIDIOUS, SINISTER, THE PURGE), vaak ook niet. THE GALLOWS bungelt in die laatste categorie.
Het verhaal start, als we de tijdcode onderin beeld mogen geloven, op 29 oktober 1993. Er gaat iets gruwelijk mis tijdens een toneelvoorstelling op Beatrice High. Student Charlie Grimille wordt tijdens een ouderwetse executiescène per ongeluk écht opgehangen. Twintig jaar later besluit studente Pfeifer (Pfeifer Brown) hetzelfde toneelstuk nog eens op te voeren, met klasgenoot Reese (Reese Mishler) in de hoofdrol.
Waarom? In THE GALLOWS is er niemand die zelfs maar de meest voor de hand liggende vragen stelt. Waarom zou iemand een stuk met een zo traumatische voorgeschiedenis nog eens willen opvoeren? Waarom werkt de school daar aan mee? En waarom weet kennelijk niemand iets van de directe familie van Pfeifer en Reese of de cast van het toneelstuk in 1993?
Regisseurs en scenaristen Travis Cluff en Chris Lofing gaan er voor het gemak vanuit dat het bioscooppubliek net zo stupide is als Ryan (Ryan Shoos), de jock die de camera bedient, en zijn cheerleader-vriendinnetje Cassidy (Cassidy Gifford). Ryan is één van de meest irritante hoofdpersonages in lange tijd: een pestkop die het leuk vindt jongens met een bril te treiteren en zijn vriend Reese vlak voor de toneelvoorstelling toeroept: “You’re gonna choke like Charlie did!”
Om een tamelijk idiote reden besluiten Reese, Ryan en Cassidy ’s nachts in te breken in het schooltheater. “Yeah, this place is super creepy at night.” Pfeifer is er opeens ook. Zou je niet eens vragen waarom? Nee hoor, ze hebben het veel te druk met deuren die de ene keer wel en de andere keer niet open kunnen, een televisie waarop mysterieuze beelden uit 1993 verschijnen (“There’s no tape in here?!”) en kinderachtig doen. “Come, Charlie, show yourself!”
En dat alles op één locatie, belicht met de lamp voorop de camera. Die camera schudt voornamelijk heen en weer en is tijdens de dialogen veelal gericht op de voeten van de personages. Is dat soms wat ze bedoelen met found footage? Griezelig hoor. Je kunt van het subgenre vinden wat je wilt – ik heb THE BLAIR WITCH PROJECT nog steeds hoog zitten – maar dit is één van de slechtst gemaakte films in zijn soort. Normaal gesproken moet je je mobieltje uitzetten, maar mocht je per ongeluk in deze voorstelling belanden dan raad ik je deze app. aan. Stuk spannender.
Distributeur: Warner Bros. NL 16 juli . Copyright Barend de Voogd Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd 14 juli 2015.
