Een gedachtenexperiment: stel, je onthooft een lijk, maar de steel van je bijl gaat stuk. Je laat de bijl repareren, maar als je even later een grote slak met tanden kapot hakt, gaat het blad van de bijl stuk, die je ook vervangt. Wat nou als het lijk terugkomt en zegt ‘Die bijl heeft mij onthoofd!’ – heeft de zombie gelijk? JOHN DIES AT THE END is een bizarre, sympathieke mix van zwarte humor, gore, sterke narratie en een vleugje cosmic horror. Oh, en dick-jokes.
Meegevoerd door de droge, monotone voice-over van hoofdpersoon David Wong (Chase Williamson) zien we hoe deze in een serie flashbacks aan de sceptische journalist Arnie Blondestone (Paul Giamatti, tevens producent) vertelt hoe hij en zijn vriend John (Rob Mayes) van bijdehante slackers een soort ghostbusters werden. En welke rol zij speelden in een absurde slag om de wereld die bedreigd werd door wezens uit een parallel universum. Als katalysator van alle gebeurtenissen wijst Dave de drug soy sauce aan, die hun zintuigen en perceptie van de werkelijkheid voorgoed heeft veranderd. En ze komen nogal wat tegen: een exploderende nep-Jamaicaan, een meisje met een spookhand, wolken demonische vliegen, een detective die worstelt met de groeiende body count en een hond die fungeert als telefoon, zodat overleden John alsnog met Dave kan blijven praten – en dat is alleen nog maar in déze dimensie..
De film is een adaptatie van het gelijknamige boek, geschreven door Jason Pargin onder zijn pseudoniem David Wong. Pargin (drijvende kracht achter Cracked.com), schreef het verhaal als web serial die snel groeide in populariteit en in 2007 als boek werd uitgegeven. Don Coscarelli, die met PHANTASM (1979) en BUBBA HO-TEP (2002) ons al met veel plezier absurde versies van de wereld voorschotelde, kocht de rechten, bewerkte het boek en regisseerde de film. In vergelijking met het boek is de plot enorm versimpeld. Hele verhaallijnen en personages zijn weggelaten, maar wat overblijft is wonderlijk genoeg een redelijk coherent verhaal, al blijven de gebeurtenissen volslagen krankjorum. Eenmaal op gang gekomen vindt JOHN DIES AT THE END een prettig ritme dat voor een deel steunt op de terugkerende scènes tussen David en Arnie, waarin de scepsis van de journalist helpt om de waanzinnige beweringen van Dave in het juiste perspectief te zetten.
JOHN DIES AT THE END zal niet ieders smaak zijn. Voor sommigen zal de film met zijn complete minachting voor logica een schot in de roos zijn; anderen zullen het allemaal te melig vinden, te absurd zonder duidelijke verklaring. Zoals Dave stelt: “If Franz Kafka was here, his head would explode.” Maar in elk geval doet JOHN DIES AT THE END zó zijn best je mee te slepen in de soy sauce madness, dat het lastig is de film geen warm hart toe te dragen.
Di: Excesso. NL: 9 april 2015. Copyright: Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 april 2015.
