Wit, uitgedroogd en verbrand: zo ziet de toekomst er uit in het postapocalyptische HELL. Regisseur Tim Fehlbaum liet de titel van zijn debuutfilm onvertaald en wekt daarmee wat verwarring. Het is het Duitse woord voor ‘fel’ of ‘zeer helder’, maar hels is de situatie zeer zeker ook.
De zon wordt heter, zonnestormen laaien op en de temperatuur op aarde stijgt. Natuurkundige verklaringen voor de toestand in HELL worden niet geboden, maar echt nodig is dat ook niet. Het is glashelder dat het leven op aarde drastisch is veranderd. We volgen een kleine groepje mensen – mooi, dicht op de huid gefilmd – terwijl ze moeizaam hun weg zoeken door een verschroeide, overbelichte wereld.
Marie, Philip en Leonie rijden naar de bergen in een dichtgetapete auto. De carrosserie is te heet is om aan te raken. Koeien rotten in de dorre velden langs de wegen. Water is schaars. Philip is ervan overtuigd dat er water in de bergen te vinden is, want dat staat op de plastic flesjes waar ooit Evian in zat. Nu vullen ze de flessen met oud, bruin water uit verwarmingsbuizen en leven ze ’s nachts om niet overdag in de zon te verbranden. Af en toe wordt gerefereerd naar hun verleden, maar slechts kort. Ook de achtergrond van de opgepikte vreemdeling Tom blijft onbekend. Duidelijk is dat de dynamiek in de groep direct verandert met de komst van deze eigenzinnige jongeman. Wie is de leider? Wie de outcast? De film zoomt in op een kleine wereld waarin alleen het overleven in het nu nog telt. Slim, gezien het beperkte budget, en het maakt de situatie des te indringender.
HELL volgt getrouw de lijnen van het postapocalyptische genre, met kenmerkende thema’s als vertrouwen, hoop en de vraag waartoe de mens toe in staat is om te overleven. Vaak worden dit soort films bevolkt door opvallende outlaws; een nieuwe samenleving met eigen wetten en een eigen moraal (MAD MAX, DOOMSDAY). Even vaak blijven dergelijke films dicht bij de gewone mensen die worstelen om te overleven in een wereld die ze niet meer herkennen, zoals in THE ROAD. Jim Mickle wisselde in STAKE LAND intiem overlevingsdrama voortdurend af met brute survival-horror. Dat voerde de spanning op en maakte de adempauzes nog welkomer. Ook Fehlbaum combineert beide benaderingen in HELL, maar slaagt er helaas niet in de balans te vinden.
Het keerpunt in HELL komt wanneer Leonie door onbekenden uit de auto wordt geroofd. De dappere Marie (prima rol van Hannah Herzsprung) zet de zoektocht in en belandt op een boerderij, waar twee boerenfamilies een nieuwe manier van leven hebben gevonden in de verzengende hitte . Vanaf dit punt verandert de toon en verwordt HELL tot het bekende kat-en-muis-spel. De omslag naar slacht- en hakwerk en een gruwelijke (en niet al te verrassende) twist gaat ten koste van de personages. Ze slaan zich door de situatie heen, maar lijken daarbij hun persoonlijkheid te verliezen. Actie wint het uiteindelijk van emotie.
HELL krijgt, op het zonnescenario na, weinig punten voor originaliteit, maar compenseert dat aanvankelijk met overtuigingskracht en sfeer. Jammer dat deze halverwege verloren gaat. De film was een stuk sterker en feller geweest als er een keuze was gemaakt. En is dat uiteindelijk niet dé manier om te overleven?
Di: Lionsgate Home Entertainment UK. Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #98, oktober/november 2012.
