X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST is bijna net zo goed als X-MEN 2, en dat is nog steeds één van de beste superheldenfilms ooit.
Magneto heeft gelijk gekregen. De toekomst ziet er somber uit voor de mutanten. In X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST zijn ze vrijwel volledig uitgeroeid of opgesloten in kampen, net als de mensen die met hen sympathiseren of in de toekomst mutanten als nakomeningen zullen hebben. De Sentinels hebben de wereld in een ijzeren greep. Deze enorme humanoïde robots zijn in staat zich de krachten eigen te maken van de mutant tegen wie ze het opnemen, en dat maakt ze bijna onoverwinnelijk. Het is aan Wolverine om terug in de tijd te reizen en het verleden te veranderen, opdat mens en mutant weer een toekomst hebben.
Samen met de jongere versies van professor Xavier, Magneto en Beast, die we nog kennen uit X-MEN: FIRST CLASS, probeert Wolverine te voorkomen dat Mystique Dr. Bolivar Trask (Peter Dinklage) vermoordt, de bedenker van de Sentinels. Deze moord overtuigt de Amerikaanse regering er namelijk van dat de mutanten een bedreiging vormen en dat Trasks project daarentegen een goed idee is. Mystiques vermogen om het uiterlijk van anderen aan te nemen, biedt Trask bovendien de techniek om de Sentinels adaptief te maken. Kortom: voorkom de moord, voorkom deze toekomst. Al blijkt dat niet zo gemakkelijk als dat het lijkt, natuurlijk. Niet in de laatste plaats omdat Charles Xavier (James McAvoy) om komt in het zelfmedelijden en eerst helemaal geen zin heeft om Wolverine te helpen: ‘I don’t want your future!’
Een leuke vondst in X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST, is het feit dat alleen het bewustzijn van de tijdreiziger reist. Hij komt in het lichaam terecht van zijn jongere zelf. Zijn huidige lichaam blijft in de toekomst achter. Gebeurtenissen uit het verleden en heden worden voortdurend afgewisseld, wat de plot extra spannend maakt: lukt het om het verleden snel genoeg te veranderen? Voordat de Sentinels in de toekomst Wolverine en de laatste X-Men uitroeien?
Het uitgangspunt van X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST is afkomstig van het stripverhaal met dezelfde titel, geschreven door Chris Claremont en getekend door John Byrne. Dat verhaal verscheen in 1981 in de comicreeks Uncanny X-Men en wordt terecht als één van de klassieke X-Men-avonturen beschouwd. In de strip is het Katherine Pryde die naar het verleden reist. In de filmversie heeft men voor Wolverine gekozen. Aangezien een dergelijke sprong in de tijd hersenbeschadiging zou veroorzaken en Wolverine zichzelf kan helen, is hij de ultieme kandidaat voor dit klusje. Dat de sympathieke held met het korte lontje, toffe kapsel en de scherpe klauwen een centrale rol inneemt in bijna alle X-Men-films zal ook hebben meegespeeld. Persoonlijk kan ik geen genoeg krijgen van Hugh Jackman als Wolverine, al komt het personage tot nu toe beter uit de verf in de ensemblefilms dan in zijn soloavonturen. Verder is het een feest om de castleden van de voorgaande films terug te zien, inclusief enkele bijzondere verrassingen. Die continuïteit is één van de sterke punten van de reeks.
Overigens heeft Claremont een cameo in de film. Leuk voor de fans die met zijn verhalen zijn opgegroeid, zoals ondergetekende. De beste man schreef maar liefst zestien jaar aan de reeks en maakte de X-Men enorm populair. Claremont schrijft mooi afgeronde, realistische personages en zorgt altijd voor genoeg soap tussen de actie om met de helden te kunnen meeleven.
Bryan Singer levert met X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST één van de beste films van de franchise af. Het is inmiddels veertien jaar geleden dat zijn eerste X-MEN uitkwam en daarmee de geboorte van de hedendaagse superheldenfilm veroorzaakte. Singer concentreert zich meer dan ooit op de ontwikkeling van de personages en dat pakt voor het merendeel goed uit. Actiescènes zijn kort en to the point. De finale, die meer draait om psychologie dan om explosieve actie, biedt een aardige twist op het superheldengenre. De grootste en beste actiesequentie speelt zich af in Parijs. Omstanders filmen met hun 8mm camera’s beelden van Mystique en Magneto (Michael Fassbender) in actie.NU zouden mensen massaal hun mobieltje pakken, dus heel veel is er niet veranderd. 1973 wordt prachtig tot leven gewekt middels strakke leren jasjes, lavalampen en een optreden van Richard – ‘I am not a crook’- Nixon. De mooiste eyecandy is Jennifer Lawrence, die als de blauwe Mystique praktisch naakt door de film danst.
Natuurlijk zitten er wat losse steekjes in het geheel: hoe Kitty Pryde (Ellen Page) opeens de gave verwerft om mensen mentaal door de tijd te laten reizen, wordt niet uitgelegd. Ook krijgen we nieuwe mutanten voorgeschoteld die alleen bekend zullen zijn bij de lezers van de strips en hier vooral dienst doen als kanonnenvlees voor de Sentinels. Toch, in zijn geheel bezien, is X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST een onderhoudende en intelligente aflevering, gedragen door een supercast.
Di: 2oth Century Fox. (Release BE 21 mei, NL: 22 mei 2014) Copyright Michael Minneboio Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 mei 2014.
