Rond de eeuwisseling houdt de briljante maar geestelijk ontspoorde chirurg Dr. Orlof (Vernon) zich bezig met complexe huidtransplantaties met het doel de schoonheid van zijn ernstig mismaakte dochter te herstellen.
Hiertoe laat hij zijn blinde dienaar Marius (Valle) jonge vrouwen uit de omgeving ontvoeren. Politie-inspecteur Tanner (Sanmartin) maakt tenslotte een einde aan Orlof’s onduldbare praktijken.
In het artikel Het verschijnsel van de cultfilm (te vinden in het programmaboekje van The Weekend of Terror, Part 2, 1985) wordt geopperd dat onder een cultfilm moet worden verstaan een film, die zijns ondanks is opgeklommen tot een positie van uitzonderlijkheid of voortreffelijkheid. In deze zin kan THE AWFUL DR. ORLOF (oorspronkelijke titel: GRITOS EN LA NOCHE) niet tot cultfilm worden bestempeld omdat in 1961 de internationale kritiek volledig was doordrongen van de uitzonderlijkheid van Franco’s film. Variety had het over ‘a quite remarkable, fascinating movie’; The Monthly Film Bulletin over ‘a film at once appalling and utterly unique, really most extraordinary’; Sight & Sound berichtte over ‘a new shocker hit film from Italy (sic)’; Cahiers du Cinéma raakte niet uitgepraat over dit merkwaardige werkstuk, terwijl de Nederlandse filmpers in alle toonaarden zweeg, want de film werd hier niet uitgebracht.
Nu, bijna 35 jaar na dato, is al deze aandacht voor THE AWFUL DR. ORLOF nauwelijks meer invoelbaar. Men ziet een enigszins houterige, volkomen spanningsloze rolprent, die zich alleen onderscheidt door bij tijd en wijle prachtige zwart-witfotografie (een Franju of Melville waardig) en een wonderlijke soundtrack waarop een kakofonie van percussie-instrumenten is te horen. Helaas versmelten deze opmerkelijke elementen de film niet tot een consistente bezienswaardigheid. Daarvoor is het acteerwerk te knullig (en de Engelse nasynchronisatie te zielloos), zijn de diverse beweegredenen der karakters te vaag, komen alle optredende vrouwenfiguren te statisch over het voetlicht, doen zich teveel romantische en andere intermezzi voor die de impetus van de film lamleggen, en lijken inspecteur Tanner’s onderzoek enerzijds en Orlofs acties anderzijds in twee verschillende films thuis te horen. Ook Orlofs medische inzichten komen rechtstreeks uit een PlaySkool-doos: ‘Now I know why my skin grafts did not succeed. The donor girl was dead when I operated on her and so, of course, was her tissue! That’s why I failed!’
Per slot van rekening leunt THE AWFUL DR. ORLOF te zwaar op George Franju’s meesterlijke LES YEUX SANS VISAGE (1959) om te kunnen worden beoordeeld als een film die op eigen benen kan staan. Nochtans leverde de film zes sequels op: EL SEGRETO DEL DR. ORLOFF/DR. ORLOFF’S MONSTER (Jesus Franco, 1964); MISS MUERTE/THE DIABOLICAL DR. Z (Jesus Franco, 1966); SOLO UN ATAUD/THE ORGIES OF DR. ORLOFF (Santos Alcocer, 1966); ORLOFF Y EL HOMBRE INVISIBLE/ORLOFF AND THE INVISIBLE MAN (Pierre Chevalier, 1970); LOS OJOS SINIESTROS DEL DR. ORLOFF/THE SINISTER EYES OF DR. ORLOFF (Jesus Franco, 1972); EL SINIESTRO DR. ORLOFF (Jesus Franco, 1982). Overigens nam Franco Franju’s LES YEUX SANS VISAGE in 1988 nogmaals tot uitgangspunt voor een film: FACELESS (1988).
THE AWFUL DR. ORLOF is behalve als GRITOS EN LA NOCHE ook bekend onder de volgende titels: L’HORRIBLE DR. ORLOF, IL DIABOLICO DOTTOR SATANA, THE DEMON DOCTOR, DER SCHRECKLICHE DR. ORLOF, THE DIABOLICAL DR. SATAN, CRIES IN THE NIGHT en EL DOCTOR DEMONIO. De videokopie van Redemption is zeer verzorgd en doet volledig recht aan het oorspronkelijke widescreen-formaat.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #20, augustus/september 1995.
