V/H/S is vijf keer THE BLAIR WITCH PROJECT of PARANORMAL ACTIVITY voor de prijs van één. Maar zoals dat vaker gaat: dat levert je minder op dan de som der delen.
Portmanteaufilms en raamvertellingen zijn populair onder horrorregisseurs. Sinds Richard Oswalds UNHEIMLICHE GESCHICHTEN uit 1919, een film waarin portretten van de Dood en de Duivel tot leven komen om verhalen over zichzelf te vertellen, duiken dit soort verzamelfilms met meerdere korte verhalen regelmatig op. THE HOUSE THAT DRIPPED BLOOD (Peter Duffell, 1971) verenigde de talenten van Robert Bloch, Christopher Lee en Peter Cushing, terwijl George A. Romero, Stephen King en Bernie Wrightson hun krachten bundelden in CREEPSHOW (1982). Wellicht is die laatste geen meesterwerk, maar net als aan TALES FROM THE DARKSIDE: THE MOVIE uit 1990 (deels gebaseerd op korte verhalen van King en Arthur Conan Doyle en met rollen voor Debbie Harry en Steve Buscemi) bewaar ik er warme herinneringen aan.
Of dat ooit het geval zal zijn met V/H/S valt te betwijfelen. Deze film combineert de raamvertelling met het inmiddels behoorlijk uitgekauwde genre van de fake found footage film. Een stel hooligans (type Jackass, maar dan stukken minder sympathiek) wordt ingehuurd om een VHS-tape te ontvreemden uit een huis. Daar vinden ze, naast een lijk in een stoel voor een batterij tv’s, een stapel amateurvideo’s die uiteraard één voor één bekeken moeten worden – zo dom zijn ze wel.
De vijf home movies, ook al bevolkt door uiterst irritante Amerikaanse jongeren, zijn door verschillende regisseurs gemaakt. Ti West (THE HOUSE OF THE DEVIL) is de bekendste van het stel en levert meteen het beste onderdeel, over een jong echtpaar dat tijdens hun huwelijksreis gestalkt wordt door een geheimzinnig meisje. Met minimale middelen trekt West het vloerkleed onder de kijker vandaan. Hij levert tevens het bewijs dat je niet als een dolle met een haperende camera hoeft rond te rennen om spanning op te roepen. Want dat is de grote makke met het gros der andere segmenten: het ziet er bedoeld amateuristisch, schokkerig en grofpixelig uit, zodat je je als kijker constant bewust bent van het feit dat het allemaal niet echt is – en dat was nu juist níet het beoogde effect.
Een enkel scenario is vindingrijk. Bijvoorbeeld het verhaal waarin we via een webcam zien hoe een meisje door entiteiten wordt belaagd, maar het nét even anders in elkaar steekt dan je denkt. Regisseur Joe Swanberg speelt slim met de conventies van de webcam. Bovendien bevat zijn verhaal een aantal goede schrikmomenten. Het eerste en het vijfde segment, de laatste een soort POLTERGEIST meets THE EXORCIST, zijn een stuk voorspelbaarder, maar er valt hier nog te genieten van mooie, groteske effecten. Het middelste verhaal, waarin vier tieners afreizen naar een meer waar ooit gruwelijke moorden zijn gepleegd, is plain silly, evenals het overkoepelende verhaal.
Een mixed affair dus, categorie interessante mislukking, waarbij het geheel minder is dan de som der delen en het hanteren van de fastforwardknop beslist een beter resultaat oplevert.
Di: Splendid (release op dvd en blu-ray: 31 januari 2013). Copyright Tonio van Vugt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #99, december 2012/januari 2013.
