Het mag dan crisis zijn, voor het horrorgenre is 2012 lang geen slecht jaar. Na THE WOMAN IN BLACK, THE DEVIL INSIDE, THE POSSESSION en PARANORMAL ACTIVITY 4 is SINISTER alweer de vijfde film die in de VS de kassa’s flink doet rinkelen.
Ethan Hawke is Ellison Oswalt, een schrijver van true crime boeken. Zijn laatste bestseller is alweer van een poosje geleden, dus het is hoog tijd voor iets nieuws. Voor zijn nieuwste project verhuist Ellison met vrouw en kinderen naar een huis waar een gruwelijke gebeurtenis heeft plaatsgevonden: een gezin met twee kinderen werd opgehangen aan een boom. Een derde kind verdween spoorloos. Op de zolder van dit huis vindt hij een doos oude Super-8 filmpjes met suggestieve titels als Family Hanging Out ’11, BBQ ’79 en Pool Party ’66. Op de filmpjes zijn gruwelijke moorden vastgelegd, waaronder die in Ellisons nieuwe huis, en er verschijnt steeds een spookachtige verschijning in de achtergrond…
Het werk van regisseur Scott Derrickson varieert nogal in kwaliteit. Hij debuteerde met het matige HELLRAISER: INFERNO, één van de vele overbodige delen uit de reeks rond griezelicoon Pinhead. Daarop volgde THE EXORCISM OF EMILY ROSE, een dappere en geslaagde combinatie van horrorfilm en rechtbankdrama. Vervolgens mocht hij de sciencefictionklassieker THE DAY THE EARTH STOOD STILL remaken, wat een gemakkelijk te vergeten film opleverde. Met SINISTER treft hij wél weer doel.
Nadat de horrormarkt jarenlang werd gedomineerd door martelhorror, met zeven delen SAW en twee delen HOSTEL als voornaamste exponenten, lijkt de smaak van het publiek weer verschoven te zijn: bezitterige demonen, geestverschijningen en paranormale activiteiten zijn weer helemaal hip. SINISTER sluit daarop aan, maar maakt ook handig gebruik van de sterke beelden uit het martelgenre: de lugubere filmpjes die Ellison vindt blijven lang rondspoken.
De antagonist, een soort demon luisterend naar de naam Baghuul, is helaas iets minder griezelig: hij doet met zijn zwart-omrande ogen, witte gezicht en wilde haren nog het meest denken aan rocksterren als Gene Simmons of Marilyn Manson. Ellison zelf is met zijn obsessieve en egocentrische gedrag een weinig sympathieke hoofdrolspeler. Erg scherpzinnig is hij ook niet: het duurt wel erg lang voordat Ellison doorkrijgt wat de verbanden zijn tussen Baghuul, het huis en de moorden. De ‘schokkende ‘ ontdekking die hij uiteindelijk doet, heeft het publiek tegen die tijd allang gedaan.
Schoonheidsfoutjes, want voor de rest mag SINISTER er wezen. Niet alleen voornoemde akelige beelden, maar vooral ook Baghuul’s modus operandi zijn buitengewoon macaber. Derrickson bewijst verstand te hebben van spanning en suspense: een scène waarin Ellison ’s nachts door het huis dwaalt op zoek naar een mogelijke indringer, maar daarbij ook zelf achtervolgd wordt, is even inventief als eng.
Bij zoveel spanning is wat comic relief op zijn tijd van harte welkom. Die is er in de vorm van James Ransone, die met zijn vertolking van een sullige deputy sterk doet denken aan Dewey uit SCREAM en de lachers op zijn hand krijgt.
Wat tot slot nog een speciale vermelding verdient, is de soundtrack. Hier geen voorspelbaar griezeldeuntje, maar een geslaagde stap buiten de gebaande paden. De elektronische muziek van Christopher Young (HELLRAISER, THE UNINVITED, DRAG ME TO HELL) wérkt: sfeerverhogend en opvallend, zonder af te leiden van het verhaal. Zo horen we het graag.
DI: Entertainment One Benelux (Release NL: 15 november 2012). Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 november 2012.
