Roslyn heeft een nieuwe baan. Haar taak bestaat eruit ‘s nachts in een verlaten ziekenhuis de medische dossiers van alle patiënten te archiveren. De doorgewinterde horrorfanaat weet dan al dat ze daarmee slechts onheil over zich zal afroepen. Dat blijkt ook het geval te zijn, waardoor onmiddellijk de vraag rijst of PSYCH: 9 erin zal slagen de gebruikelijke clichés te omzeilen.
Het antwoord: ja en nee. Een groot deel van PSYCH: 9 speelt zich af op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis, dat een duister verleden herbergt en waar ook psychiater Clement (Cary Elwes) zich van een administratieve klus kwijt. Rammelende liften, flikkerende TL-lampen, een labyrint aan gangen en het plots aanspringen van een radio, leiden Roslyn voortdurend af van het monotone werk. Regisseur Andrew Shortell maakt aldus dankbaar gebruik van de setting en hanteert een kleurenfilter dat de eindeloze gangen en operatiekamers in een surrealistisch geel-groen onderdompelt. Tot zover niets nieuws.
Maar er is meer, want de buurt wordt geteisterd door een seriemoordenaar en Roslyn dreigt haar grip op de werkelijkheid te verliezen. Ze begint weer te roken, heeft waanvoorstellingen en leidt aan oncontroleerbare woede-uitbarstingen die een hypotheek op haar huwelijk leggen. De makers spelen een bekend spelletje met de kijker: wat is echt en wat niet?
Wat PSYCH: 9 van gelijkaardige genrefilms onderscheidt, is dat het verhaal aangedreven wordt door een diepere laag en het niet zozeer moet hebben van schuimbekkende gekken die de kijker te pas en te onpas de stuipen op het lijf jagen. Roslyns praatsessies met dr. Clement over haar traumatische verleden en vruchtbaarheidsproblemen voorzien het verhaal van een Freudiaanse subtext. Deze wordt trouwens mooi aangekondigd in de stijlvolle openingcredits waarin Rorschach vlekken overvloeien in bloedspetters.
Toch schuilt in de diepgang meteen ook een zwakte. Met de vele in elkaar grijpende plotlijnen nemen de makers net iets teveel hooi op hun vork. Het gevolg is dat PSYCH: 9 eng noch spannend is en lange tijd zelfs onsamenhangend overkomt. Actrice Sara Foster is ook niet veelzijdig genoeg voor de delicate rol van een labiele vrouw.
Onsamenhangend zijn ook de extra’s bij de film. Naast een klein uur deleted scenes en bloopers die nauwelijks een glimlach oogsten, bevat de dvd een halfuurdurend en ontzettend rommelig in beeld gebracht productiedagboek. We leren bitter weinig uit de manier waarop willekeurige scènes nader worden toegelicht. Over de motieven van regisseur Shortell omtrent zijn eerste langspeelfilm komen we niets te weten. Ja, dat hij de worstjes bij zijn dagelijks ontbijt erg lekker vond, dat dan weer wel…
Di: Universal (vanaf 17 oktober op dvd en blu-ray) Copyright Tom Thys. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 oktober 2012.
