Als eerste Israëlische horrorfilm wekt RABIES een aantal verwachtingen. Hebben regisseurs en schrijvers Aharo Keshales en Navot Papushado een politieke boodschap in hun film gestopt? Verwijst het verhaal naar de gruwelen die Israël zelf heeft meegemaakt? In elk geval is RABIES niet zo standaard als het begin doet vermoeden en heeft de film niets met hondsdolheid te maken.
Het is onderhand een apart subgenre: de slasher-in-the-woods. Je kent het wel, een groep jongeren neemt een verkeerde afslag en stuit op een moordenaar met serieuze issues. De setting is eenvoudig: bossen zijn desoriënterend, eng in het donker en kilometers verwijderd van de bewoonde wereld. We zagen het al eerder in HATCHET, WRONG TURN en EDEN LAKE. Op cruciale momenten start de auto niet en mobiel bereik is steevast verre van optimaal. Ook RABIES begint als rechttoe-rechtaan slasher. Een meisje zit gevangen in een donker hol onder de grond, terwijl ergens daarboven de moordenaar rondloopt. Wanneer haar broer haar probeert te redden loopt hij vier bekvechtende jongeren tegen het lijf die, jawel, een verkeerde afslag hebben genomen. De jongens Mike en Pini gaan mee met de broer, terwijl de meisjes Adi en Shir in hun tennispakjes bij de auto blijven. Elk personage lijkt cliché: de helpende hand, de jongen die alleen over seks praat, het stoere meisje en de blonde bimbo. Ook park ranger Menashe en zijn hond lopen rond in het bos. Tot slot dagen nog twee onvoorspelbare politieagenten op. De één is seksistisch en handtastelijk en de ander ligt in de clinch met zijn vrouw.
Dat klinkt als een potentiële chaos en RABIES raakt door al die personages inderdaad enigszins de weg kwijt. Het tempo neemt toe, het bloed begint te vloeien en de misverstanden volgen elkaar op. De humor is wrang: zo wordt iemands kaak zó aan gort geslagen dat hij een vergissing helaas niet op tijd recht kan zetten, simpelweg omdat hij niet verstaanbaar is. Jammer dat de plot vaak wordt voortgedreven door onlogische handelingen en toevalligheden. RABIES zigzagt hier- en dan weer daarheen, zonder verder nog aandacht te schenken aan wat er al gaande was. Van de spanning blijft daardoor weinig over. Toch is RABIES interessanter dan de simpele opzet doet vermoeden. De personages blijken bijvoorbeeld niet zo standaard als verwacht. De grootste troef van de film is de moordenaar. De geheimzinnige man is de katalysator voor een hele hoop narigheid, maar is zelf nauwelijks in beeld en speelt geen actieve rol. Bijna iedereen behalve de moordenaar slaat aan het moorden, met opzet, bij toeval of per abuis.
In een interview met het online magazine Daily Dead legt Papushado uit dat Israëliërs opgroeien in een voortdurende staat van onzekerheid en spanning. In een leven vol paranoia en intolerantie lopen situaties snel uit de hand. Dit is rechtstreeks te vertalen naar RABIES, waarin de opgefoktheid als een epidemie om zich heen slaat en de personages zich steeds beestachtiger gedragen. Waarmee eindelijk ook de titel begrijpelijk wordt. Mooi, want het was al snel duidelijk dat de hond er niets mee te maken had. Maar waar wringt het dan toch bij deze film? Misschien wil RABIES gewoon te veel: een groot aantal personages, misverstanden, ingewikkelde relaties, uitgesponnen emotionele eindes en een hint naar een serieuzere onderlaag, hoewel deze uitleg vereist. Toch doet de film ook veel goed. We worden getrakteerd op een reeks onverwachte gruwelijkheden en de film heeft een aantal opvallend mooie en lange shots in huis. Ook is het een verademing dat alle narigheid nu eens in het daglicht plaatsheeft.
Het Israëlische publiek beloonde RABIES met een plaats in de film Top 10 van 2011 en ook over de grens waren de reacties positief. Zo werd hij genomineerd voor een Gouden Hugo in de After Dark-competitie van het Internationaal Film Festival in Chicago, en won RABIES de Critics Choice award op het Portugese festival Fantasporto. Keshales en Papushado werken inmiddels aan een nieuwe film. Geen sequel, maar een humoristische horrorfilm over een kidnapping. Als deze eveneens enthousiast ontvangen wordt, kan het wel eens zo zijn dat zij de aanzet hebben gegeven voor een genredoorbraak in de Israëlische filmindustrie. We zijn zeker benieuwd naar meer.
Di: Imagine Entertainment. Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #95, april 2012.
