Buren: je moet het er maar net mee treffen. GOOD NEIGHBOURS laat zien waartoe buren in staat zijn, en dat gaat nog een stapje verder dan genegeerde afspraken over vuilnis, huisdieren die je tuin omploegen of harde muziek op onchristelijke tijdstippen.
De onbeholpen, zich steeds verontschuldigende leraar Victor (Jay Baruchel) verhuist naar een statig appartementencomplex in Montréal. Hier ontmoet hij Louise (Emily Hampshire) die gek is op katten maar niet op mensen, en de iets te breed lachende Spencer (Scott Speedman) die na een auto-ongeluk in een rolstoel is beland. Elk zijn ze op hun eigen manier socially awkward. Zo blijft Victor zich opdringen aan Louise en Spencer, die elkaar op hun beurt hebben gevonden in een fascinatie voor de seriemoordenaar die in de buurt actief is. Hoe meer moorden er buiten in de sneeuw worden gepleegd, hoe hoger de spanning binnen oploopt…
GOOD NEIGHBOURS draait niet om de vraag wie de moordenaar is. De film onthult al snel wat in een ander scenario wellicht de grote twist zou zijn. De 99 minuten worden vooral benut om de relatie tussen Victor, Spencer en Louise uit te werken en de onderlinge spanning op te voeren. Opeens valt op hoe slim de buren om elkaar heen draaien en wat ze elkaar eigenlijk zouden kunnen aandoen.
Regisseur en scenarioschrijver Jacob Tierney baseerde GOOD NEIGHBOURS op de debuutroman Chère voisine van de Canadese Chrystine Brouillet en schreef het scenario met Baruchel, Speedman en Hampshire in gedachten. Hij verplaatste het verhaal van Quebec naar de wijk Notre Dame de Grace in Montréal, waar veel wrijving bestaat tussen Frans- en Engelssprekende Canadezen, en situeerde het in 1995, tegen de achtergrond van het referendum over de afscheiding van de provincie Quebec. Het tijdsbeeld is consistent maar nogal summier geschetst. Het lijkt vooral een manier om duidelijk te maken dat het verhaal zich afspeelt in een tijd voordat internet en mobiele telefoons gemeengoed waren en de politie standaard beschikte over allerlei researchtechnieken.
Soms voelt het alsof GOOD NEIGHBOURS zich niet alleen in de jaren negentig afspeelt, maar ook in die tijd is gemaakt. Dankzij onder meer het kleurgebruik en de vloeiende, trage shots van het appartementencomplex, doet GOOD NEIGHBOURS denken aan Danny Boyles SHALLOW GRAVE. Beide films draaien om moord, zwarte humor en niet al te sympathieke huisgenoten die zich tegen elkaar keren. Iedereen heeft een duister randje dat onverwacht de kop op kan steken.
De muziek, zorgvuldig ingerichte decors en soepel glijdende camera zorgen voor een donkere en aftastende toon. De dialogen van vooral Louise en Spencer zijn scherp (‘You don’t get that serial rapist vibe off of him?’ ‘No, I don’t think he’s that interesting.’) en zonder franje, wat goed past bij hun geslotenheid. Prima dat de personages niet al te sympathiek zijn, maar het maakt hen ook afstandelijk, vooral in het geval van de vlakke, onveranderlijke Victor en Spencer, die hierdoor beduidend saaier zijn dan Louise.
Het aftastende en observerende van GOOD NEIGHBOURS levert aan de ene kant een eigenzinnige en sfeervolle film op, maar schept ook afstand waardoor het je een stuk minder kan schelen wie wat ontdekt, wie waarmee wegkomt of wie er onuitsprekelijke dingen naast de kerstboom doet. En daarmee verliest GOOD NEIGHBOURS uiteindelijk toch een deel van de beoogde spanning. De film observeert, wacht en sluipt als een kat, maar komt, ondanks scherpe dialogen en stijlvolle vormgeving, niet op alle fronten op z’n pootjes terecht.
Di: T2 Entertainment (dvd: 29 juni). Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 juli 2012.
