– ‘I repel you with the power of the Lord!’
– ‘Oh, really?’
De nieuwe FRIGHT NIGHT neemt vampiers net zo liefdevol onserieus als het origineel. De remake mag er best zijn. Met dank aan, vooral, David Tennant en Colin Farrell.
Laten we ons niet laten verblinden door nostalgie. Tom Hollands FRIGHT NIGHT (1985) was geen onvergankelijk meesterwerk. Het was een humoristische en tegelijkertijd oprechte horrorspoof die in de herinnering bleef dankzij het manische personage Evil Ed (een bijrol van Stephen Geoffreys, die later een pornocarrière startte) en de overduidelijke genegenheid waarmee Holland terugkeek op de late night gothic horror televisieshows. Roddy McDowall speelde destijds de rol van Peter Vincent, de gastheer van zo’n horrorshow en de enige die de jonge Charlie Bewster kon bijstaan in zijn strijd tegen diens bloedzuigende buurman.
Charley (tegenwoordig kennelijk met een y) keert meer dan vijfentwintig jaar later dus terug in de remake van Craig Gillespie. Chris Sarandon, de acteur die destijds de rol van de vampier vertolkte, is nog even te zien in een bijrolletje. En ook regisseur Gillespie blikt met merkbaar plezier terug op de horrorervaringen van weleer, al betreffen die natuurlijk niet meer de films van de jaren zestig, maar inderdaad – die van de jaren tachtig. FRIGHT NIGHT zélf is immers zo’n film waarmee een hele generatie horrorliefhebbers opgroeide.
Charley (Anton Yelchin) is een Amerikaanse puberjongen die zich druk maakt over alle gebruikelijke zaken: de jarenlange vriendschap met zijn nerdy vriend Ed (Christopher Mintz-Plasse) die inmiddels een beetje gênant geworden is (‘Do you remember? You and I dressed in tights?’); zijn knappe vriendin Amy (Imogen Poots) die klaar is voor de volgende stap en Charley’s moeder (Toni Collette) die opeens opzichtig begint te flirten met de buurman. Dat laatste baart Charley nog de meeste zorgen, want hij raakt er al snel van overtuigd dat buurman Jerry (Colin Farrell) verantwoordelijk is voor een reeks verdwijningen in de omgeving. En inderdaad: al snel staat onomstotelijk vast dat Jerry een echte vampier is.
Farrell is eigenlijk een veel betere vampier dan Sarandon in 1985 was. Mysterieus, aantrekkelijk en tegelijkertijd levensgevaarlijk. Hij staat broeierig in zijn witte onderhemd voor de drempel van de deur te wachten tot iemand zo onverstandig is hem uit te nodigen om binnen te komen. Dit is de vampier in de klassieke zin: het seksuele roofdier. En wanneer hij spreekt, zegt hij exact die dingen waarover Charley zo in de war is: ‘Your mom… there is a kind of neglect…. It gives off a scent… Your girl: she’s ripe.’
Dat maakt de eerste helft van FRIGHT NIGHT behoorlijk sterk. Die broeierige spanning wordt pas doorbroken wanneer de tweede troef van de film wordt uitgespeeld. David Tennant, beter bekend als de tiende incarnatie van Doctor Who, is de nieuwe Peter Vincent en speelt de excentrieke televisiehorrorshowhost met verve. Zou hij Charley kunnen helpen? Nog half aangeschoten, in zijn badkamerjas ruziënd met zijn assistente, lijkt een vampierjacht echter het laatste waar hij zin in heeft.
Enfin, dat komt uiteindelijk toch nog goed. Wat niet helemaal goed komt, zijn de afgeraffelde derde akte en de visuele aspecten van FRIGHT NIGHT. De film ziet er vaak veel te grauw en donker uit. Dat lijkt niet alleen te wijten aan de voor dit verhaal volkomen overbodige 3D-conversie, maar ook aan de vlakke belichting en de weinig tot de verbeelding sprekende decors. Gillespie werkt momenteel aan de verfilming van PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES. Met doorneehuizen, gipswanden en een donkere kelder komt hij dan niet meer weg. En Farrell als vampier verdiende ook beter.
Di: Disney (NL: 29 september, BE: 2 november) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 september 2011.
