Het onweert nogal veel in THE WARD. Om de haverklap sputtert de elektriciteit. Lampen flitsen onheilspellend aan en uit. Door de gangen van de psychiatrische instelling sluipt de camera. Jazeker, John Carpenter is een cineast van de vorige eeuw. Maar dat is een compliment.
In SN #87 beloofden we John Carpenter om THE WARD met fluwelen handschoenen aan te pakken, deels uit medeleven, maar vooral uit ontzag en respect voor alles wat hij de horrorfanaat al geschonken heeft. Die belofte blijkt niet zo moeilijk waar te maken. THE WARD is weliswaar geen nieuw meesterwerk, maar bewijst dat de oude meester zijn trucjes nog niet verleerd is.
Dat betekent: het betere schrikwerk, old school. Tuurt een meisje minutenlang in de spiegel, dan weet je dat er iemand achter zit. Bij John Carpenter schuilt de boe! achter elke deurpost, achter elk raam, aan het einde van elke hal. De regisseur glijdt graag met de camera door lange gangen. Net zoals HALLOWEEN eindigt ook deze film met een minutenlange achtervolging en een val uit een raam. Is dat kritiek? Nee, niet als de uitvoering ouderwets goed is.
Tijd en setting van THE WARD helpen Carpenter natuurlijk wel om het retrosfeertje op te roepen: we bevinden ons in 1966, in een schimmige psychiatrische afdeling die bevolkt wordt door vier meisjes, een dikke, norse verpleegster en een dokter die de ene keer akelig en de andere keer vriendelijk lijkt. Nieuw op de afdeling is Kristen (Amber Heard), die aan het begin van de film een oude boerderij in brand stak.
Zoals je van Carpenter mag verwachten, neemt hij rustig de tijd om het verhaal in de steigers te hijsen, met mooi gekadreerde shots en trage scènes. Maar je weet al snel: hier ligt iets of iemand op de loer. Carpenter is de meester van de suggestie. Slechts af en toe haalt hij de hakbijl naar boven. Hij houdt gelukkig het oude devies indachtig: de boeman is eng, maar de dreiging ervan enger.
Even lijkt het erop dat Carpenter richting martelhorror slentert – de psychiatrische instelling biedt natuurlijk een gereedschapskoffer medische tools aan -, maar gelukkig is THE WARD geen nieuwe SAW. Carpenter houdt in het achterhoofd dat hij naast sfeerschepping ook nog een verhaal te vertellen heeft. Dat openbaart zich met mondjesmaat via enkele korte flashbacks, maar THE WARD draait ook uit op een flinke verrassing.
Nu ja, helemaal nieuw is de plottwist ook weer niet. Dat is eigenlijk niets aan of in de film. Carpenter teert op wat hij het beste kan. Met THE WARD bewijst hij dat hij het genre nog vlot in de vingers heeft. Soms heb je geen boodschap aan vernieuwing en is ouderwets goed genoeg.
Di: A-film. (NL: 1 september / BE: 12 juli). Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 augustus 2011.
