Wie het Australische continent bereist, wordt vroeg of laat bang gemaakt met verhalen over giftige redback spiders onder wc-brillen of hongerige dropbears die zich vanuit Eucalyptusbomen op hun slachtoffers storten. Aussies spelen graag met feit en fictie, al is het ze doorgaans bittere ernst wanneer ze u waarschuwen voor het monster uit BLACK WATER.
Zelf kwam ik tijdens een zwempartij in een Noord-Australische billabong (waterpoel) met de schrik vrij. De donkere gedaante die naast me opdoemde bleek inderdaad een ordinaire boomstam. Minder geluk hadden drie jongeren die anderhalve maand later met hun quad motors recreëerden aan de oever van de nabijgelegen Finnis River. Brett Mann, een 22-jarige monteur, raakte te water en verdween in de bek van een vier meter lange salty (Australisch voor zeekrokodil, die ook in zoet water veelvuldig voorkomt). Een dag later ontdekten reddingswerkers zijn doodsbenauwde kameraden. Tweeëntwintig uur lang hadden zij zich vastgeklampt aan een boom in de rivier terwijl het monsterlijke reptiel hun uitputtingsslag geduldig afwachtte.
Het voorval inspireerde debutanten Andrew Traucki en David Nerlich tot het maken van de nature strikes back-film BLACK WATER. Daarin brengen zij hun personages hardhandig tot het besef dat ook de moderne mens is overgeleverd aan de grillen van de natuur. Lee, zus Gracie en haar man Adam vermaken zich tijdens de eerste vakantiedag opperbest op een krokodillenfarm, waar de imposante reptielen worden voorbereid op een toekomst als portemonnee of biefstuk. Dat bezoekje wreekt zich de volgende dag tijdens een vistocht. Gids Jim voert het drietal met zijn aluminium motorsloep naar een afgelegen stekje, waar ze volgens hem goed willen bijten. Amper zijn de hengels uitgeworpen of de schuit kapseist en Jim wordt verpletterd tussen de kaken van een enorme krokodil. Lee, Gracie en Adam vinden een veiliger heenkomen, balancerend op de romp van de sloep en in de takken van een boom. Omringd door het ondiepe, troebele water en de knoestige wortels van de mangrovebossen worden ze zich bewust van een duivels dilemma; wachten op hulp tot ze door uitputting van de tak vallen of proberen te ontkomen met het risico verscheurd te worden.
Traucki en Nerlich leverden een eenvoudige film af die appelleert aan primitieve angsten. De verlatenheid van de moerassen en de constante dreiging om levend verorberd te worden maken BLACK WATER tot een huiveringwekkende ervaring die vergelijkbaar is met het eveneens op ware gebeurtenissen geïnspireerde WOLF CREEK) bevat BLACK WATER geen computergeanimeerde monsters. McLean had 26 miljoen dollar tot zijn beschikking, Traucki en Nerlich slechts één. Dat vroeg om creatieve oplossingen en die vonden ze door opnames van heuse krokodillen naadloos te monteren met blue screen shots van de acteurs. Het resultaat: akelig realistische schrikmomenten.
BLACK WATER is het soort film waaraan u terugdenkt als u door het slik van de plaatselijke zwemvijver waadt en een tak langs uw been voelt strijken. Een geruststellende gedachte is dat een val van het keukentrapje u eerder fataal wordt, al is er geen filmmaker die zich daaraan durft te wagen.
Di: Video/Film Express. Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 augustus.
