Dat het onherbergzame landschap van de Australische Outback zich prima leent voor horrorscenario’s bewezen o.a. WOLF CREEK en LAKE MUNGO. Maar in the middle of nowhere is zo weinig, dat het soms wel erg ver zoeken is naar een verhaal.
ROAD TRAIN opent nog redelijk veelbelovend, hoewel je de clichés al voelt borrelen. Vier jongeren kamperen in het grote Australische niets, lekker weg van alles. De stelletjes zijn jong en verliefd. Kamperen hebben ze vaker gedaan, dus wat dat betreft kan er niet veel mis gaan. Wanneer ze ’s ochtends verder rijden, verschijnt er echter een road train in hun spiegels. Deze gigantische vrachtwagen met even grote aanhanger komt wel érg dichtbij en na een paar goedgemikte tikken slaat de auto met de jongeren over de kop.
Zodra ze uit het wrak klimmen, raakt helaas ook de film de weg kwijt. Bang om in de mededogenloze Outback om te komen, jatten de jongeren de vrachtwagen die verlaten verderop staat en gedragen zich vervolgens steeds vreemder. Het lijkt wel alsof de truck een duistere invloed op hen uitoefent. Met al dat chroom, de bloedrode, gewatteerde cabinebekleding en een cerberusbeeldje op de motorkap móet er wel iets sinisters aan de hand zijn.
Visioenen van een duivelse hond en de tenenkrommende klanken van een kerkkoor doen ons begrijpen dat het om een demonische vrachtwagen gaat, maar bang worden we er niet van. DUEL meets JOY RIDE, meets CHRISTINE op de klanken van THE OMEN: het is allemaal nogal knullig bij elkaar geraapt. De jongeren nemen onvermijdelijk de verkeerde beslissingen: opsplitsen, uit woede je laatste water weggooien en vervolgens drinken uit het eerste willekeurige blikje dat je ergens vindt. De personages worden steeds minder slim en sympathiek. Het toppunt is dat één van de jongens al na een uur zo wanhopig is, dat hij als een heuse Bear Grills zijn eigen urine drinkt.
De grote vraag is wat er nu eigenlijk in de laadruimte zit van die mysterieuze truck. Dat blijkt best een aardig idee, maar helaas niet meer dan dat. Het had de katalysator kunnen zijn van een fijne hoop bloederigheid, maar onbegrijpelijkerwijs hebben de makers zich op dit punt nogal ingehouden.
Voor een low-budgetfilm op een afgelegen locatie ziet ROAD TRAIN er heel behoorlijk uit, maar door die domme personages, de teleurstellende finale en de totaal uit de lucht gegrepen plotwendingen zit je tandenknarsend te kijken. Ozploitation heeft ons wel betere films gegeven.
Di: T2 Entertainment. Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 juli 2011.
