Uit Japan komen de laatste jaren veel low budget splatterfilms met titels als TOKYO GORE POLICE (2008) en ROBOGEISHA (2009). Kenmerkend voor dit cartooneske Japanse trash genre zijn de gemuteerde lichaamsdelen en spuitende bloedfonteinen. Plot zit alleen maar in de weg – zo moet ook Takanori Tsujimoto, de regisseur van HARD REVENGE, MILLY, hebben gedacht.
De titel van het eerste deel, HARD REVENGE, MILLY, omschrijft eigenlijk exact waar de film over gaat. In een desolaat futuristisch Japan waar geen wetten gelden en het tuig zijn criminele gang kan gaan, worden de man en baby van Milly op beestachtige wijze vermoord. Milly zelf wordt zwaar verminkt achtergelaten en zint met het laatste zuchtje leven in haar tengere lijf op wraak. Verminkte lichaamsdelen maken plaats voor mechanisch wapentuig en het hak- en slachtwerk kan beginnen. Gedurende een schamele vijfenveertig minuten krijgt de kijker bloedige vechtpartijen voorgeschoteld in een loods.
Het tweede deel is op dezelfde dvd te vinden. In HARD REVENGE, MILLY: BLOODY BATTLE, heeft Milly haar doel in het leven verloren, want ze heeft haar wraak reeds genomen. Ze verblijft nog steeds in die loods uit het eerste deel, als plots het meisje Haru komt binnenstappen. Ook haar is onrecht aangedaan. Haru smeekt Milly haar te helpen haar kwelgeesten naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Na wat plichtmatig tegenstribbelen, slijpt Milly haar zwaard nog eens en ziedaar, een volgende zeventig minuten zijn gevuld.
Inventieve moordpartijen en bizarre taferelen zijn de voornaamste redenen waarom genrefans zich met een grijns op het gezicht onderdompelen in dit soort maniakale waanzin. Omdat de films met een zeer laag budget en op video worden gedraaid, kun je onmogelijk van hoogwaardige producties spreken. Dat heeft vaak zijn charme maar de twee Milly-films zijn wel érg simplistisch. Het eerste deel van de reeks werkt best aardig als korte film, maar dat wordt teniet gedaan door het tweede deel dat Milly geforceerd op een tweede wraakmissie stuurt. Achtergronden van de personages ontbreken totaal. De wraakacties dienen slechts als excuus om digitale bloedspetters de cameralens te laten bevuilen. Vooral als je al bekend bent met dit genre, biedt dit tweeluik niet meer dan tweemaal meer van hetzelfde.
