Een nieuwe van de vooraanstaande Japanse animatiestudio Ghibli. De oude Miyazaki-san bleef wat op de achtergrond (productie en scenario) en gunde zijn protegé Hiromasa Yonebayashi een fraai regiedebuut met ARRIETTY.
Yonebayashi werkt al sinds 1996 voor de studio van Hayao Miyazaki. Hij diende als animator bij PRINCESS MONONOKE (1997) en was key-animator bij SPIRITED AWAY (2001), HOWL’S MOVING CASTLE (2004) en PONYO ON THE CLIFF BY THE SEA (2008). Nu debuteert hij als regisseur van, op z’n Japans, KARIGURASHI NO ARRIETTY.
ARRIETTY is een verfilming van een Engelse kinderboekenserie. The Borrowers van Mary Norton gaat over een volkje van minuscuul kleine menswezentjes die leven in de huizen van gewone mensen en stiekem dingen ‘lenen’: een kontje suiker, een stukje tissue… zolang de Grote Mensen het maar niet zien. Het eerste van de vier boeken werd gepubliceerd in 1955 en introduceerde de centrale personages: Vader Pod, moeder Homily en hun veertienjarige dochter Arrietty. De animatiefilm draait, net als de boeken, om Arrietty’s verrassende vriendschap met een van de Grote Mensen: het twaalfjarige jongetje Sho.
Het is opnieuw weergaloos getekend. De figuurtjes liggen dichter bij de werkelijkheid dan pakweg Totoro of Ponyo, maar wanneer Yonebayaski en zijn animators de tuin tot leven laten komen en een lieveheersbeestje of karper animeren is de rêverie niet ver weg. En er zijn, naast die nostalgische momenten die de regendruppels van toen weer doen smaken en ons herinneren aan de thee van onze jeugd, ook momenten van grote levendigheid. Vooral de scène waarin Arrietty voor het eerst met haar vader gaat ‘lenen’ en de ontmoeting met Sho – verstoord door een kraai die wild klapwiekend is klem komen te zitten in de hor voor het slaapkamerraam – zijn erg mooi.
Waarin de film wat tekort schiet, zijn de personages. Arrietty is schattig, maar ze bezit niet de pit en de humoristische charme van zoveel eerdere Ghibli-personages. Nog betreurenswaardiger is dat Sho, een jongen die ernstig ziek is en wacht op een belangrijke operatie, zo ver weg van ons blijft. Van werkelijke chemie, toch het hart van dit verhaal over vriendschap, is niet zoveel sprake. De grappige Spiller (met de stem van Tatsuya Fujiwara (DEATH NOTE)) sluiten we in een fractie van de screentijd wél in ons hart.
De grote brok in de keel blijft dus uit bij ARRIETTY, al doet de suikerzoete muziek van Cécil Corbel nog zoveel moeite. En je blijft die kitsch gedurende de hele aftiteling met plezier aanhoren, om toch vooral al die beeldenpracht tot en met de laatste glimp in je op te kunnen nemen.
Di: Paradiso (NL: 7 juli, BE: 6 april) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 juli 2011.
