RECENSIE

Sint(2012)

Tot mijn zevende tuurde ik elke december vergeefs naar het dak van ons huis, hopend dat ik een glimp zou opvangen van een grijsaard op een wit ros die een AT-AT door de schoorsteen zou proppen (STAR WARS-fans begrijpen mijn wens). Het bewuste cadeau heb ik nooit gekregen, maar op 31 oktober zag ik na al die jaren eindelijk de SINT op zijn schimmel over de daken denderen. Even was ik ontroerd.

Maar kom, het blijft natuurlijk een Dick Maas waar we het over hebben. Eentje waarvan de affiche alleen al Johan Nijenhuis deed ploffen als een gillende keukenmeid. Groot is de verleiding om die klucht hier nog eens op te rakelen (lees vooral SN #88), ware het niet dat Huub Stapel de kwestie al treffend afdeed als ‘een natte wind in een grote plas water’.

Toen Mr. Horror tijdens zijn Halloween Horror Show SINT aankondigde als de verrassingsfilm, steeg een wild geraas op vanuit het pluche van Tuschinski. Wij waren de uitverkorenen die als eerste de kwaaie Goedheiligman te zien kregen. Zou Maas – die het tafereel van achterin de bios bezag – het uitzinnige publiek kunnen bekoren met zijn horrorkomedie?

Hij trapt in ieder geval af met een knap staaltje geschiedherschrijving. De gezegende Niklas (Huub Stapel) blijkt heel geen Turkse weldoener, maar een inhalige bisschop die met zijn – dan nog roomblanke – pietermannen rooft en moordt in Amsterdam. Dat pikken de Mokummers anno 1492 niet en hopla, Sints schoener gaat in de fik met hem en zijn knechten nog aan boord (ah, daar komt ‘het schoentje zetten’ vandaan!). Een karmisch onverstandige daad; valt Niklas’ sterfdag samen met de volle maan, dan zal hij terugkeren met zijn geblakerde pieten voor een massaslachting die in de volksmond ‘pakavond’ gaat heten.

Via een luguber uitstapje naar de jaren 60, een van de betere scènes in de film, brengt Maas ons terug naar het heden. Het is 5 december en Lisa (Caro Lenssen) en Sophie (Escha Tanihatu) hebben wat moeite met het perverse Sintverhaal dat hun vriendin hen op de mouw speldt. Maar zodra een van hen door de schouw verdwijnt, mag de ander tekst en uitleg komen geven op het bureau. Hoofdverdachte is hun beider minnaar en hulpsinterklaas Frank (Egbert Jan Weeber). De lokale hermandad heeft werkelijk geen clou en had beter kunnen luisteren naar de op non-actief gestelde rechercheur Goert (Bert Luppes). Als overlevende van de vorige ‘pakavond’ weet hij welk een bloedbad Amsterdam deze avond te wachten staat.

De humor is weer helemaal des Dick Maas. Schoolmeiden krijgen als surprise vuistdikke dildo’s en een reporter informeert droogjes of Sints moordpartij de betrekkingen met Spanje schaadt. Toch schikt Maas zich naar de strengere moraal van het moment. Waar het aan ontbreekt zijn seks en schunnige oneliners als ‘Buurman, wat doet u nu?’ Of, zoals SN-collega Van der Woude verontwaardigd opmerkte: waar blijven de tieten? Maas compenseert met een geweldsorgie zoals we die nog niet eerder in zijn films zagen. Ouders en hun kroost worden nietsontziend gespietst en doormidden geklieft door Niklas’ staf, een formidabel wapen. Al die vleespakketten gaan mee in de zakken van de pieten, die als ninja’s door de schoorstenen kruipen. Het spektakel komt tot zijn hoogtepunt als de hoeven op de bevroren dakpannen kletteren in een dollemansrit die eindigt op de motorkap van een politieauto.

Op pakweg driekwart van de film is het ineens trekken aan een dood paard. SINT kabbelt wat voort naar een onbestemde finale die in het niet valt bij de voornoemde scène. Het scenario kraakt inmiddels als speculaas en dan gaan ook de tenenkrommende dialogen en slappe spelregie zich wreken. Voor het Flodderiaans accent mogen houterig acterende smerissen hun kunstje doen, terwijl beter bedeelde acteurs aan de zijlijn toekijken. Huub Stapel, een vaste waarde in Maas’ producties, is monddood gemaakt onder vele lagen grime en plastiek en zelfs zijn enige frase ‘Zijn er hier nog stoute kinderen?’ sneuvelde in de montage.

SINT pakt zo zijn momenten, maar laat er evenzovele onbenut. En dat is een frustrerend gegeven voor iedereen die had gehoopt op de instant-klassieker die deze film makkelijk had kunnen worden. Mijn kijkadvies is dus gematigd positief en van de 5 schedeltjes die ik mag uitdelen krijgt SINT er 3,5. De zak van Dick Maas lijkt allesbehalve geleegd, dus hopelijk duikt hij snel de studio in om zich bij een volgende volle maan te revancheren met SINT 2. Met een kekke poster erbij zal Johan de pr weer voor zijn rekening nemen.

Di: A-Film (BE: 10 november / NL: 11 november)

Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 november 2010.

13 november 2010
  • Titel
    Sint & Diego en de Magische Bron van Myra
  • Regie
    Adel Adelson
  • Scenario
    Adel Adelson, Mustapha Boudellah, Trui van de Brug
  • Cast
    Peter Faber, Harold Verwoert, Anuar Aoulad Abdelkrim
  • Taal
    Dutch
  • Land
    Netherlands
  • Trailer
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.