RECENSIE

Drag Me to Hell(2013)

Niets ten nadele van SPIDER-MAN maar we hebben veel te lang moeten wachten op een nieuwe horrorfilm van Sam Raimi. Met DRAG ME TO HELL keert hij terug. Zonder Bruce Campbell, maar met volle overtuiging.

Wie is toch Lorna Raver? Enig naspeuring leert dat de 66-jarige Amerikaanse carrière heeft gemaakt op de bühne in New York en Chicago; als voorlezeres van luisterboeken en als actrice in televisieseries als The Young and The Restless, Nip/Tuck en CSI: Crime Scene Investigation. In DRAG ME TO HELL is ze onvergetelijk als de enge Mrs. Ganush met het gierenoog.

Christine Brown (Alison Lohman) ontmoet het oude zigeunervrouwtje in de bank waar ze de leningenportefeuille beheert. Raimi zet de situatie neer met een bewonderingwaardige eenvoud: Christine wil promotie, maar de baas twijfelt tussen haar en de slijmerige nieuwkomer Stu. Hij zoekt voor de positie iemand die in staat is ’tough decisions’ te nemen. Natuurlijk kiest de onfortuinlijke Christine net de verkeerde uit om haar slagvaardigheid op te bewijzen. Wanneer ze Mrs. Ganush een derde verlenging van haar banklening weigert, spreekt de heks een eeuwenoude zigeunervloek over haar uit. Christine heeft drie dagen voordat de gehoornde Lamia haar de hel in sleept.

Raimi schreef DRAG ME TO HELL met zijn broer Ivan en verzekerde zich ook van de medewerking van producent Robert G. Tapert, dezelfde met wie hij in 1982 debuteerde met THE EVIL DEAD. Het sardonische gevoel voor humor blijkt sindsdien onveranderd. In een ondergrondse parkeergarage probeert Mrs. Ganush Christine te bijten, maar verliest daarbij haar kunstgebit; in een worsteling met het oude besje blijkt de nietmachine een probaat verdedigingsmiddel en als ook dat niet werkt, probeert de wanhopige Christine – op advies van een waarzegger (Dileep Rao) het dierenoffer. De hilarische shots met het jonge katje van onze vegetarische heldin bewijzen dat Raimi’s humor vaak bestaat uit mooie beeldgrappen: ‘Hang in there!’

Dezelfde scènes bewijzen vaak ook dat Raimi nog steeds weet hoe hij een bioscoopzaal uit de stoel kan doen opspringen. Zijn gevoel voor opbouw, sfeer en timing is onberispelijk. En het handschrift van de maker van THE EVIL DEAD is overduidelijk: niet alleen in de fysieke humor vol vliegende oogballen, maar bijvoorbeeld ook in zijn liefde voor zwevende geesten en bezeten voorwerpen – in dit geval een zigeunerzakdoek die een geheel eigen leven leidt. En hoewel bijna alles al eens is gedaan – het verontruste vriendje (Justin Long); de waarzegger; het oncomfortabele familiediner – weet Raimi er steeds een frisse draai aan te geven met een grap of een onverwachte karaktereigenschap. Tijdens dat familiediner zorgt de kritische schoonmoeder bijvoorbeeld eerst voor spanning, maar ze ontdooit onverwachts wanneer Christine opbiecht dat haar vader een alcoholist was. Raimi heeft er veel jongensachtig plezier in en schakelt moeiteloos naar een steeds hogere versnelling.

In een film die zozeer de geest ademt van THE EVIL DEAD verwacht je geen lelijke digitale effecten, maar dat is dan ook het enige minpunt. Horror staat de laatste tijd zo vaak synoniem met lelijk en bloederig en naar, dat DRAG ME TO HELL even een verademing is. Je publiek laten je schrikken én ze laten lachen: voor mindere regisseurs is alleen de gedachte daaraan al te eng.

Di: RCV (BE: 1 juli / NL: 2 juli)

Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 juni 2009.

10 juni 2009
  • Titel
    Drag Me to Hell
  • Lengte
    99 minuten
  • Regie
    Sam Raimi
  • Scenario
    Sam Raimi, Ivan Raimi
  • Cast
    Alison Lohman, Justin Long, Ruth Livier
  • Taal
    English, Spanish, Hungarian, Czech
  • Land
    United States
  • Trailer
Meer Fantasy
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.