Hoofdrolspeler Jason Statham trainde onder leiding van een Navy SEAL een half jaar voor zijn rol van racer in DEATH RACE. Had Statham zijn rijbewijs soms nog niet gehaald? Het was hoe dan ook verspilde energie. Deze remake zal sneller zijn vergeten dan-ie werd gemaakt.
In een telefonisch interview met blogger Chris Alexander naar aanleiding van de remake van DEATH RACE 2000 (te vinden op Fangoria.com) vertelt Roger Corman grinnikend over zijn nieuwste productie voor Sci-Fi Channel, getiteld DINOSHARK. Na eerdere hybride monsterfilms als DINOCROC en SUPERGATOR kan deze er ook nog wel bij. Lachen natuurlijk, maar het geeft wel aan dat Corman, dit jaar 82 geworden, zijn vak, althans de artistieke kant ervan, allang niet meer serieus neemt.
In hetzelfde interview legt hij uit dat hij het oorspronkelijke script van Ib Melchior voor DEATH RACE 2000 destijds te serieus vond en zijn scenaristen er een flinke dosis ironie en satire aan liet toevoegen. Dat uitgerekend die twee essentiële ingrediënten in de nieuwe versie volledig ontbreken, kan Corman billijken. Immers, DEATH RACE is een film voor een ‘hedendaags publiek.’ Ach ja, je kunt ook moeilijk verwachten dat hij iets anders zal zeggen over een film waaraan hij zijn naam heeft verbonden als producent. Maar onzin is het wel; de waarheid is dat DEATH RACE helemaal niets van de ondeugende charme van zijn voorganger heeft en zijn ‘hedendaags publiek’ uitsluitend junkfood voorzet.
De nieuwe film is een humorloos en, misschien nog wel erger, zielloos product. Gingen de racers in het origineel van Paul Bartel de strijd aan op de openbare weg, waarbij punten konden worden gescoord met het overhoop rijden van medeweggebruikers en, vooral, voetgangers (een idee dat midden jaren negentig werd gerecycled in het computerspel Carmageddon), in de nieuwe versie gebeurt alles binnen de muren van een gigantisch gevangeniscomplex, Terminal Island, waar de racers het alleen op elkaar hebben voorzien.
Het verhaal speelt zich af in een nabije toekomst waarin gevangenissen private instellingen zijn, die zoveel mogelijk geld moeten zien binnen te slepen. Vandaar dat de races wereldwijd tegen betaling worden uitgezonden. Hoe bruter het er aan toe gaat, hoe meer kijkers inhaken, hoe hoger de inkomsten. Het verhaal komt op gang wanneer er op een dag een nieuwe gevangene arriveert, de valselijk van moord op zijn vrouw beschuldigde fabrieksarbeider Jensen Ames (Jason Statham). Hij is de gedoodverfde opvolger van de legendarische gemaskerde racer Frankenstein.
In 1975 werd deze mythische figuur gespeeld door David Carradine. In de nieuwe versie leent de veteraan kortstondig zijn stem aan de man die in de proloog van de nieuwe film omkomt bij een crash. Het is bijna aandoenlijk; alsof de makers met deze ‘hommage’ de fans van het origineel gunstig dachten te kunnen stemmen. Helaas, de stem van Carradine is net zo min als de zegen van Corman in staat DEATH RACE te verheffen boven de cynische routineklus die het op de tekentafel al was. Zodra Statham zijn plaats achter het stuur inneemt, schakelt de film door naar een hogere versnelling en valt er op botsautootjesniveau best wel wat te genieten.
Wie dik tevreden is met de aanblik van explosies, indrukwekkende blikschade en in elkaar gedrukte, doorzeefde dan wel uit elkaar gereten lichamen, zal zich over andere zaken wellicht het hoofd niet meer breken. Zoals de portrettering van gevangenisdirectrice Joan Allen, die met fascistoïde willekeur over leven en dood van ‘haar’ zware jongens beschikt. Zou Anderson, die ook de scenariobewerking voor zijn rekening nam, in zijn stoutste dromen soms het liefst door Ilsa She-Wolf of the SS worden afgeranseld en moeten we zijn film interpreteren als een gesublimeerde natte droom van een sado-masochist?
Of is dat te ver doorgedacht en is Allens personage slechts een seksistisch archetype; de ergste nachtmerrie van iedere ‘echte kerel’, namelijk een vrouw met macht? Dat Anderson vervolgens een zwarte homoseksueel opvoert als een van de weinige good guys, lijkt bijna een poging zijn seksisme te compenseren met een ‘liberal’ statement. Het maakt de film, naast gezichtloos, humorloos en zielloos ook nog eens klootloos. Als je toch een van machismo daverende proletenfilm maakt, wees dan consequent.
Di: UPI (NL: 2 oktober / BE: 8 oktober)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 september 2008.
