De naam Paul W.S. Anderson wil je niet in één zin zien staan met de titels ALIEN en PREDATOR, laat staan ze in dezelfde film tegenkomen. Toch werd uitgerekend de Britse maker van zeperds als MORTAL KOMBAT en RESIDENT EVIL aangezocht om de doodgebloede ALIEN- en PREDATOR-franchises gezamenlijk verder te helpen.
Er zijn echter verzachtende omstandigheden. Anderson heeft meer dan eens verklaard een obsessieve fan van beide series te zijn en de verschillende films honderden keren gezien te hebben. Nou weet ik niet waarom iemand PREDATOR 2 meer dan één keer wil zien, maar je mag verwachten dat de man inmiddels wel weet hoe mensen als James Cameron en John McTiernan de klus eerder klaarden.
De pitch voor AVP bedacht Anderson tien jaar terug, en kennelijk heeft iemand bij Fox die onthouden. Verder was er inmiddels een comic verschenen, waarin beide monsters het tegen elkaar opnemen, en lagen er nog wat niet-uitgewerkte ideeën van de originele ALIEN-bedenkers Dan O’Bannon en Ron Shusett. Uit deze bronnen werd vervolgens een verhaal gedestilleerd, waarin een team van wetenschappers onder leiding van miljardair Weyland Bishop (Henriksen in een rol die vooruitblikt op zijn latere ALIENS-optreden) een piramide lokaliseert, een paar honderd meter onder het ijs van Antarctica. Hoe ze daar denken te komen, blijft nogal vaag, maar gelukkig ligt er een kant-en-klare tunnel waardoor ze zo naar het bouwwerk kunnen glijden. Handig. De piramide blijkt een doolhof van schuivende wanden, met in zijn binnenste een ingevroren alien-koningin. Elke honderd jaar wordt ze ontdooid, waarna jonge predators, ingevlogen uit de ruimte, hun jachtinstincten mogen testen op een vers nest aliens. De mens is in dat plaatje de noodzakelijke couveuse voor de alien-embryo’s. De wetenschappers worden dan ook in hoog tempo door zowel aliens als predators afgemaakt. Pas als het team tot de laatste vrouw is teruggebracht, wordt een alliantie gesmeed om in elk geval de gevaarlijkste tegenstander het zwijgen op te leggen.
Is het eerste shot van AVP nog gepast subtiel (de schaduw van een alien die een satelliet blijkt), al pijlsnel komen we vast te zitten in een moeras. Het ratjetoe van internationale b-acteurs, de vlakke dialogen en de kromme plotlijnen: de eerste 45 minuten van AVP zijn simpelweg erbarmelijk. Als een van de wetenschappers razendsnel een wand met voor hem onbekende hiërogliefen voorleest, scoort de film zelfs onbedoelde lachsalvo’s. Dat de film zich enigszins herstelt van die valse start mag dan ook een klein wonder heten. Feit is dat wanneer bijna de volledige menselijke cast om het leven is gebracht en de twee dodelijke tegenstanders zich wel op elkaar moeten richten, de film aan spanning wint. Geen suspense, want daar heeft Anderson hoegenaamd geen kaas van gegeten. Maar als een ordinaire monsterfilm scoort AVP alsnog wat puntjes. Vooral de predator blijkt onvermoede eigenschappen te bezitten, en de film weet er zelfs nog een bescheiden twist uit te slepen. Of het allemaal genoeg is om deze eerbiedwaardige creaties aan een tweede leven te helpen, blijft echter de vraag.
Di: Fox Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, najaar 2004.
