welp
welp
Nederhorror & scifi
21 oktober 2014

Padvindersmoord!

WelpNEDERHORROR | Mooie promotie deze week voor Jonas Govaerts debuutfilm WELP. Scouts en Gidsen Vlaanderen liet in de Belgische media weten de film te eng te vinden: “Kinderen bang maken is geen kunst. Scoutsleiders en -leidsters weten, en horen te weten, dat dit verboden is.” Govaerts, zelf ook padvinder geweest, herinnert zich dat toch nét iets anders.

WELP draait vanaf 29 oktober in de Belgische zalen. In Nederland is de film te zien tijdens de Halloween Horror Show. WELP bouwt rustig op, om je vervolgens om de oren te slaan met een akelige tweede helft. Booby traps, in alle vormen en maten, maken een creatief en bloederig einde aan het kampeerplezier van een stel jonge scouts in de Ardennen. Alles draait om het stille padvindertje Sam (Maurice Luijten), een gemaskerd boskind genaamd Kai en een seriemoordenaar…

Schokkend Nieuws sprak met regisseur Jonas Govaerts. Het interview vind je onder de trailer. Het andere deel van dit interview verscheen eerder in Schokkend Nieuws #110.

WELP ging in wereldpremière tijdens het filmfestival in Toronto. Dit is je eerste lange speelfilm. In 2008 won je al eens een Gouden Méliès met het kortje OF CATS & WOMEN.

‘Ik heb vier korte films gemaakt. OF CATS & WOMEN is gebaseerd op een verhaal van de Schotse schrijfster Laura Hird. MOBIUS (2004) en ABUSED (2008) zijn adaptaties van Richard Christian Matheson-verhalen. En dan is er nog een bewerking van een Duits stripverhaal, dat is FOREVER (2005). Voor de digitale zender 8 maakte ik Super8, een mix van CLERKS en BLUE IN THE FACE. Heel absurde dingen in een videotheek met bekende mensen, heel wild. De beste daarvan staan op YouTube. Het was één van de leukste en meest spontane sets waar ik op gestaan heb. Toen wist ik nog niet hoe moeilijk het ook kan zijn. Een paar jaar daarna hebben we Monster gemaakt, in samenwerking met theatergezelschap Abattoir Fermé. Zes afleveringen van een half uur over een talentloze, Ed Wood-achtige regisseur, die zes films maakt in zes verschillende genres. Een bizarre mockumentary.  Acquired taste, maar ik ben er nog altijd heel trots op.’

En nu dus WELP. Ben je zelf ooit padvinder geweest?

‘Ja, ja, heel lang. Mijn eerste kennismaking met de betere muziek, de betere film en de betere strip was bij de scouts. Het goede was, dat de padvinderij mijn fantasie prikkelde. Mijn scoutleiders waren vaak bezig over TERMINATOR, A NIGHTMARE ON ELM STREET of FRIDAY THE 13TH, maar ik mocht die niet zien van mijn ouders. Dus dan verzint ge er zo zelf wat bij, ’s nachts als u in uw tent ligt. Dat moest WELP worden: de film waarover ik gehoord heb als kleine jongen.’
‘Ik vind het ook bizar dat dit nog nooit eerder gedaan is. Het is typisch om een horrorfilm op summercamp te laten afspelen, maar ik had nog nooit een realistisch scoutingkamp gezien in een horrorfilm. Terwijl het zo cinematografisch is: het avondlied, het nachtspel…. Meestal is het alleen jointjes roken en skinny dipping. Dat was er bij ons allemaal niet bij. (lacht). Ik denk ook dat ze in Amerika iets voorzichtiger zijn met kinderen en dieren in horrorfilms.  Daar zag ik mijn kans om iets orgineels te doen.’

Opvallend is dat Richard Christian Matheson executive producer is. Wat heeft hij gedaan voor WELP?

‘Mijn eerste korte film, MOBIUS, was dus op een verhaal van hem gebaseerd. Ik zat in het derde jaar van de filmschool en ik had door dat ik niet zo goed was in scenarioschrijven. Ik dacht: als ik wil afstuderen dan kan ik beter een verhaal pikken. Ik vond zijn verhalenbundel Scars and Other Distinguishing Marks. Hij is de zoon van de grote Richard Matheson, van I Am Legend en Duel. Ik was vroeger al fan van Stephen King en Clive Barker, maar dit gaat nog een stap verder. In korte verhalen is hij echt de meester. Ik heb dus MOBIUS verfilmd en pas achteraf heb ik hem gecontacteerd. Aanvankelijk was hij heel kwaad: “U kunt dat niet zomaar doen. Ik ga u aanklagen. U gaat van mijn advocaat horen.” Ik zei: maar kijk er eens naar. Toen had hij zoiets van, “Ah, oké.” Ik ben sindsdien altijd contact blijven houden. Hij is een soort mentor geworden, ook toen ik zelf begon te schrijven. Hij heeft een vroege versie van WELP gelezen en van commentaar voorzien. Hij mocht volgens het contract niet echt schrijven, maar hij mocht wel tips geven. Dat is zijn inbreng geweest. Het is sowieso een hele eer om zijn naam verbonden te hebben aan mijn film.’

Je had een ontzettend goede director of photography, Nicolas Karakatsanis, die vooral bekend is vanwege RUNDSKOP.

‘Dat is een jeugdvriend. We zijn samen begonnen op de filmschool. Ik heb daar zes jaar over gedaan, hem hebben ze na twee of drie jaar buitengesloten omdat ze hem niet goed genoeg vonden. Daar zullen ze nu wel spijt van hebben. Hij is heel eigenwijs, des te beter ook. We hebben meer dan één keer aanvaringen gehad met de productie omdat we aan het overdraaien waren. Maar als je die man aan boord haalt, dan verwacht je een mooi product. Iemand met zoveel set-ervaring en talent kan het ook afdwingen om af en toe een paar uur langer te draaien of een paar takes extra te doen. In horror, in goedkope horror wordt meestal de camera op de schouder gezet en moet alles snel, snel, snel. Wij wilden die oude Spielberg-stijl. Alles op dolly, iedere dag steadycam, mooi uitgelicht… Slashers zijn dikwijls lopendebandwerk, en dat mocht dit niet zijn. Nicolas zou zijn naam van de titelrol hebben gehaald.’

Filmen in het bos is dikwijls behoorlijk zwaar.

‘Nou, het was niet bepaald FITZCARRALDO hoor. Het dorp was vlakbij. We hadden alle comfort. We doen alsof we in de Ardennen zijn, we hebben een paar overhead shots, maar eigenlijk zaten we vooral in Kasterlee. We hebben een beetje vals gespeeld – maar dat mag, want het is film. Hier en daar een teek. Dan valt het wel mee, denk ik.’

België en Nederland hebben geen enorme horrortraditie. Fabrice Du Welz, LINKEROEVER… Dat is het wel. Hoe zie jij dat?

‘Ik heb de indruk dat Nederland wel degelijk een horrortraditie heeft. Dick Maas is toch een beetje de meester, ik herinner mij ook DE JOHNSONS nog. En wij hebben hier Harry Kümel, de maker van DAUGHTERS OF DARKNESS. Die mag niet vergeten worden. Tijdens het filmfestival in Toronto zag ik de nieuwe film van Fabrice Du Welz, COLT.45. Hij is is echt de meester. Ik begin nog maar net. Als WELP een succes wordt, hoop ik natuurlijk dat anderen dit pad volgen.  Ik moet ook zeggen dat het Vlaams Audiovisueel Fonds heel open minded is geweest. WELP is een rauwe film. Ik wilde geen compromisfilm maken, en de eerste recensies laten ook zien dat ik dat niet gedaan heb.’

Hoe groot was je budget eigenlijk?

‘Twee miljoen euro, wat voor een debuutfilm zeer, zeer gul is. Ik denk dat we zevenendertig dagen hebben kunnen draaien. Het was een ambitieuze film op papier, maar er was ook genoeg geld om dat waar te maken. Dat was een enorme opluchting.’

Je hebt het jezelf niet makkelijk gemaakt. Los van de camerastijl; je hebt ook een grote cast en werken met kinderen is notoir moelijk.

Ik herinner me dat ik toen ik dit schreef al dacht: ik ga die jongens nooit vinden. Gelukkig liet een bevriende cameraman me een filmpje zien, THE GIFT, geregisseerd door Ralph Demesmaeker, en daar zat een jongetje in met een enorm charisma. Maurice Sluijten is een beetje als River Phoenix in STAND BY ME. Ik dacht: dat is interessant, en als die niet kan spelen dan kan ik hem misschien dubben, zoals de Italianen dat vroeger deden. (lacht) Gelukkig bleek hij een heel professionele acteur te zijn.’
‘Toen ik hem eenmaal in handen had, hebben we, met Maurice in het achterhoofd, de rest van de welpen gecast. Een bevriend regisseur zei: probeer de kinderen niet aan te passen aan het script, maar pak de persoonlijkheden van de kinderen die u tof vindt en schrijf die in het script. Daar komt de spontaniteit vandaan. En dan is er nog een evil kid, zoals in elke horrorfilm, en die jongen is er pas heel laat bijgekomen. Dat is een heel fysieke performance van de 14-jarige Gill Eeckelaert. Dat was een opluchting. Ik heb een paar honderd kinderen gezien voor alle welpen, maar er zat steeds maar geen boskind tussen. Helemaal op het einde kwam er opeens een kleine binnen en die gaf zo’n ongelofelijke performance. Ik dacht: Eindelijk, ik heb mijn Kai gevonden!’

Je heb veel moeilijke stunts. De booby traps zijn een belangrijk onderdeel van het verhaal.

‘De stuntploeg kwam uit Nederland, Stuntteam De Beukelaar. Marco Maas staat aan het hoofd en dat is zo’n enorme kindervriend. Dat was ideaal. De gevechten zijn door hem ineengestoken. Zo zie je maar, misschien zijn het geen horrorlanden, maar de ervaring is er wel in België en Nederland.’

Heb je nog aanpassingen moeten doen? Vallen die je niet gerealiseerd kon krijgen?

‘Goede vraag. Dingen zijn wel verbeterd door de mensen die erbij zijn gekomen. Zoals de openingsval. Ik zal het niet verraden, maar die zag er eerst veel braver uit, een beetje knutselachtiger. De art director zei: ‘Ik denk dat deze psychopaat veel ruwer zou zijn. Volgens mij ziet het er zo uit.’ Nu ben ik heel blij. Hetzelfde met de boomhut, nu is dat echt een soort dierennest geworden. Er is ook een val om de agent van het pad af te sturen: dat was iets vrij vaags in het script, iets met struiken die verschoven. Nu hebben we daar een heel simpele, maar doeltreffende, oplossing voor gevonden met boomstammen. Mijn filosofie is: breng talent bij elkaar en ga dan een beetje opzij staan, zodat iedereen zijn ding kan doen.’

Ja, want hoe was de sfeer op de set?

‘Ik wist ook niet hoe dat ging zijn, want het scenario is heel duister. Maar horror is ook zo technisch. De kinderen kregen alles te zien en op die leeftijd ben je natuurlijk ontzettend gefascineerd door die dingen. Voor hen was het één groot kamp. Ik had ook een goede kindercoach. Zij zorgde dat er op de juiste momenten gerust werd. Gelukkig zijn de wetten hier wat losser dan in Amerika. Ik denk niet dat deze film gedraaid had kunnen worden in Amerika. We hebben gewoon goede afspraken gemaakt met alle ouders, vooral met die van Maurice die zeker dertig dagen op de set heeft gestaan. Zijn ouders waren ongelofelijk vrijgevig. Ik denk dat we maar twee kwade telefoontjes hebben gehad, omdat hij om twee uur ’s nachts nog niet thuis was.’

Lees de rest van het interview in Schokkend Nieuws #110
Bestellen als E-book (€2,95)
{nicedownloads:34}

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!