We nemen in stijl afscheid van 2013, elke dag tot het jaar dan echt afgelopen is. We zijn over de helft, maar er zijn nog veel mooie jaarlijstjes te gaan!
Hier vind je deel 1, deel 2 en deel 3 van Tabé 2013.
Henry Kuipers schreef eind vorig jaar zijn eerste recensie voor de website, en zijn mening over het boek North Korean Cinema: a History was in nummer 99 te vinden. Sindsdien recenseert hij heel diverse titels, van een stomme klassieker als FAUST tot meuk als ZOMBIE MASSACRE.
1. ONLY GOD FORGIVES (Nicolas Winding Refn, 2013). Narratief minimalistisch misdaaddrama, met een hoogstaande cinematografie, vol gewelduitbarstingen door naargeestige personages die gedreven worden door wraak.
2. DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino, 2012). Meesterlijke mash up van het western- en blaxploitationgenre met de vertrouwde Tarantino-ingrediënten: stijlvolle regie, kleurrijke personages, een sterke soundtrack, grof taalgebruik, eigenzinnige humor en cartoonesk geweld.
3. EVIL DEAD (Fede Alvarez, 2013). Een verdienstelijk(e) vervolg/remake in een modern jasje die niet helemaal kan tippen aan het origineel, met een hoog gore-gehalte, waarin de kettingzaag deze keer wel wordt gebruikt! En hoe!
4. SPRING BREAKERS (Harmony Korine, 2012). Nihilistische aanklacht tegen de rapcultuur en MTV-jeugd in een psychedelische en absurdistische verpakking.
5. ANTIVIRAL (Brandon Cronenberg, 2012). Trage en überstilistische sci-fi/horrorthriller over virusjunks en kritiek op het verafgoden van beroemdheden, waarmee de maker terugkeert naar de body horror roots van zijn vader.
Joep van Loon schreef ook dit jaar weer recensies voor de website. Zo gaf hij OBLIVION en OUTPOST: RIZE OF THE SPETSNAZ dezelfde score. Géén score die hoog genoeg was om op deze lijst te eindigen.
1. BLANCANIEVES (Pablo Berger, 2012). Gewoon heel, heeeel, heeeeel erg mooi!
2. BORGMAN (Alex van Warmerdam, 2013). Nu overal in de wereld de aandacht uitgaat naar series, levert de vaderlandse filmindustrie pareltjes af. 😉
3. THE GRANDMASTER (Wong Kar-Wai, 2013). Het laatste halfuur toont hoe Kung Fu verwordt tot iets dat vergelijkbaar is met Volendammer klederdracht – van een prachtige melancholie.
4. SPRING BREAKERS (Harmony Korine, 2012). Alsof je door het konijnenhol tuimelt en pardoes in een videoclip terechtkomt met schuddende billen en heuse gangstas.
5. DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino, 2013). Tja, het is een Tarantino en dan is de kans groot dat-ie op zo’n lijstje terechtkomt.
Bart Oosterhoorn, misschien beter bekend als Gorehound, deed jaren en jaren de opmaak van het blad. Dit jaar was hij het die onze nieuwe rubriek REDUX direct goed begon, met een intens rood alternatief affiche voor HITCHCOCK.
1. ONLY GOD FORGIVES (Nicolas Winding Refn, 2013). Schitterend vormgegeven wraakparabel, waarin Refn zijn oogappel Ryan Gosling opnieuw inzet als emotioneel condoom. Minimal art in een barok jasje.
2. RESOLUTION (Justin Benson & Aaron Moorhead, 2012). Als angstaanjagend Kammerspiel vergelijkbaar met William Friedkins BUG (2006), maar luchtiger: vol oprechte vriendschap en humor en met een niet te versmaden ontknoping.
3. BERBERIAN SOUND STUDIO (Peter Strickland, 2012). Net als je denkt dat het microscopisch kleine subgenre van de postmod-giallo overhoopgestoken is, krijg je dit. Maar wat is het heerlijk krioelen in deze clusterfuck der zintuigen!
4. FIN/THE END (Jorge Torregrossa, 2013). Een knap verhaal dat van alledaagse opbouw meedogenloos afglijdt naar zijn surreal/nihilistische conclusie. En die leeuw wint het claws down van de tijger uit LIFE OF PI.
5. STOKER (Chan-wook Park, 2012) – Ladies and gentlemen, we have a new De Palma!
“Bummer van het jaar: Quentin Tarantino is niet gek, dus hij weet donders goed dat hij alleen nog maar zichzelf parodieert met DJANGO UNCHAINED (VS 2012), maar daar bijna drie uur voor uittrekken is niet leuk meer.”
Henriëtte Poelman recenseert voor ons films, maar houdt ook erg van televisieseries. Ze recenseerde dit jaar seizoen drie van de geeky serie Warehouse 13 en leverde een Bluf-TV over Being Human, een serie waarin een vampier, een weerwolf en een spook samenwonen.
1. STOKER (Chan-wook Park, 2012). Zeer sfeervol, met een eigenzinnige flair gefilmd en vol broeierige blikken. Mia Wasikowska is vooral prachtig passief. En goddank voor de uitlaatklep. Het kan altijd erger.
2. THE HOBBIT: AN UNEXPECTED JOURNEY (Peter Jackson, 2012). Geen enkel boek las ik zo vaak (maar niet in 48fps)! Heerlijk om te herkennen hoe en waar de Nagelaten Vertellingen in het script zijn verweven en, al loopt de film niet overal even soepel door, ik kan niet anders dan Jackson bewonderen om zijn inspanningen.
3. WOLF CHILDREN (Mamoru Hosoda, 2012). Aandoenlijke, lieve 2D-animatie met een paar scherpere steken. Voor alles wordt tijd genomen: de animatie zelf, het ontdekken van de natuur en de ontwikkeling van de karakters. Maar nergens voelt het traag.
4. GRAVITY (Alfonso Cuarón, 2013). Toch in de lijst, hoewel de science niet zoveel fiction is. Maar wat een ervaring, en wát een ruimtelijk inzicht. Beklemt vooral als het heelal op zijn meest oneindig in beeld wordt gebracht – en gelukkig geluidloos.
5. SIGHTSEERS (Ben Wheatley, 2012). Onverwacht cru en net zo onverwacht grappig. Wrange, droge humor die bijna wel uit Groot-Britannië móet komen. Extra leuk dat de twee schrijvers ook de hoofdrollen spelen.
“En FRANKENWEENIE (Burton, 2012) als stiekeme bonus. Ik zag ‘m te laat voor de vorige lijst, maar als groot liefhebber van oude Burton-films is deze stopmotion een warm bad. En duidelijk met enorm veel liefde gemaakt.”
Arie Reisinger is één van de twee vormgevers van het blad, en verzorgde bovendien in het meest recente nummer het prachtige affiche van ALIENS.
1. GRAVITY (Alfonso Cuarón, 2013). Adembenemend, vooral op 1 omdat ik eindelijk eens met mijn moppie een sciencefictionfilm kon kijken die ook zij waardeerde! Waarschijnlijk omdat het geen sciencefiction is.
2. DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino, 2013). De spaghettiploitation lijkt alweer meer dan een jaar geleden, maar Dr. King Schulz vergeet ik nooit meer.
3. EVIL DEAD (Fede Alvarez, 2013). Never better than the original maar wel de leukste horror remake tot nu toe wat mij betreft. Met mijn voetjes zitten trappelen van plezier tijdens de ultimo ge-upgrade splatter scenes.
4. WOLF CHILDREN (Mamoru Hosoda, 2012). Officieel uit 2012 maar in Melkweg Cinema dit jaar. Extra-special door hem met mijn dochter gezien te hebben. Utter movie magic…
5. THE LONE RANGER (Gore Verbinski, 2013). Omdat ik sinds mijn vroege jeugd zelf altijd al Kemosabe wilde zijn, en nu nog steeds.
Bram Roza is de andere vormgever. Mocht je ze uit elkaar willen halen: Bram is degene met de indrukwekkende baard.
1. EVIL DEAD (Fede Alvarez, 2013). Remakes van geweldige filmklassiekers zijn eigenlijk overbodig, maar deze film voegt zeker wat toe! Een eigentijdse draai, maar toch trouw aan het origineel, veel knipogen en gore!!!
2. DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino, 2012). Heb de ballen uit m’n broek gelachen en me verbaasd over acteerwerk van de bovenste plank. Tarantino kan het blijkbaar nog steeds!
3. FRANKENSTEIN’S ARMY (Richard Raaphorst, 2013). Zijn er betere films uitgekomen dit jaar? Waarschijnlijk wel. Verdient FRANKENSTEIN’S ARMY dan wel een plek in deze lijst? Zeker weten! Instant cultklassieker van eigen bodem! Trots!
4. PACIFIC RIM (Guillermo del Toro, 2013). Nieuwerwetse Kaiju film, grote monsters die tegen elkaar vechten. Lekker! Vooral de special effects en Guillermo’s handtekening deden het hem!
5. STOKER (Park Chan-Wook, 2012). Gestoord, romantisch, spannend; kortom goeie atmosfeer! Samenspel van camerawerk, geluidtechniek en acteerwerk maakt dit “fijne sfeertje” mogelijk. Knap.
