The Asylum (deel 2)

We gaan verder met ons megainterview of – om in stijl te blijven – hier is het vervolg op Mega Schokkend Nieuws vs. de Giants van The Asylum! Deel twee van ons interview met David Latt, de baas van de befaamde mockbusters.

Lees, als je dat nog niet gedaan hebt, eerst nog even het eerste deel van het interview.

Heeft The Asylum eigenlijk een doelgroep?
‘Geen idee. Kinderen zijn gek op onze familiefilms. We hebben liefhebbers voor onze religieuze films. We hebben geen geld voor marktonderzoek dus eigenlijk weten we het niet. Daar moeten onze kopers zich maar mee bezighouden. Om eerlijk te zijn ben ik verbaasd dat we likes op Facebook krijgen en fanmail. Ik zag afgelopen maand zelfs een foto voorbijkomen van iemand met een MEGASHARK-tattoo. Het is onwerkelijk. We zijn zo gefocust op ons werk dat we geen idee hebben van wat om ons heen gebeurt.’

De religieuze films kwamen uit onder de naam Faith Films. Hoe is dat ontstaan?
‘We waren jong en we hadden geld nodig. En er waren kopers voor religieuze films. Voor mij was dat geen probleem omdat ik gewoon graag verhalen vertel, over welk onderwerp dan ook, maar David Ramawi en Paul Bales zijn niet religieus. Die hadden er wat meer moeite mee. Het is een lastig genre – zoals eigenlijk ieder hardcore genre. Als je afwijkt van wat er in de Geschriften staat, ook al geef je slechts een interpretatie, dan is je film ineens verschrikkelijk en zal je branden in de hel. 
Toen we bijvoorbeeld met één van de eerste titels bezig waren, kregen we een telefoontje van de directeur van één van die enorme religieuze ketens. The Asylum had het geweldig gedaan, volgens hem. Onze film was één van hun bestverkopende titels. Een uur later werden we gebeld door diezelfde directeur: ze hadden al onze dvd’s uit de schappen gehaald omdat ze één klacht hadden ontvangen. Iemand zou in de film ‘Jesus!’ hebben geroepen, dus de directeur moest de film persoonlijk gaan bekijken voor hij de verkoop kon hervatten. Een paar uur later belde hij weer. Wat bleek: één van de personages in de film heet Jason. Hij wordt vermoord en zijn vader schreeuwt dan in een storm ‘JASON!!’. De klager had het verkeerd verstaan. Toen gingen alle dvd’s dus weer terug de schappen in. Dat toont wel hoe gevoelig het ligt: één bejaarde denkt dat hij ‘Jesus!’ hoort en voor je het weet ligt er niks meer in de winkel.’

Is dat ook de reden dat de films onder een andere naam werden uitgebracht?
‘Ja, de distributeurs die religieuze films inkopen doen dat niet van een bedrijf dat ook horrorfilms maakt. Toen we acteurs zochten voor die films gingen we op religieuze chat sites kijken. Er was een heel topic gewijd aan de persoon die de hoofdrol zou spelen in onze film. Ook al had hij al meer dan vijftig religieuze films gemaakt, dit topic ging erover dat hij naar de hel zou gaan omdat hij in de zeventiger jaren in een film had gespeeld waarin het woord ‘damn’ was gezegd. Dat is dus onvergeeflijk en hij zal moeten branden in de hel. Zo gevoelig ligt het dus. Jezus! We hebben maar besloten te stoppen met die tak. Het is té emotioneel, té krankzinnig.’

Lijdt The Asylum onder de wereldwijde financiële crisis?
‘De crisis heeft ons gedwongen het business model te veranderen. We doen nu voornamelijk televisie en beginnen net pas weer bioscoopfilms te maken. We zijn rusteloos en willen ons bedrijf een stapje hoger brengen, maar dat doen we wel heel voorzichtig. Het is óns geld. Het is mijn geld, het is Ramawi’s geld en het is Pauls geld. We hebben allemaal levens en gezinnen en het is moeilijk om zo’n gok te wagen. Maar we gaan het wel doen.
Ik vind het prima als ik de rest van mijn leven twee à drie films per maand maak. Maar als ik over drie jaar films van $2,000,000 tot $10,000,000 maak, vind ik dat ook goed. Als het webisodes zijn – ook prima. Als het niet prima is, doen we het niet. We blijven vooruit kijken, dingen doen die we leuk vinden en ons hopelijk omringen met mensen die dezelfde dingen leuk vinden als wij.’

Hoe ziet de toekomst eruit voor The Asylum?
‘We hadden onszelf beloofd dat we het bedrijf zouden verkopen als we de honderd films gepasseerd waren. Daar zijn we nu dik overheen en het is nog steeds niet gebeurd. We hebben nog zoveel plezier in wat we doen. Het bedrijf staat dus niet te koop. Het moet nog steeds wel de uiteindelijke pay off zijn, maar we hebben het er niet eens over. En hoe langer je het volhoudt, hoe meer waardering je krijgt. Zelfs Roger Corman heeft een paar jaar geleden een Academy Award gekregen voor de dingen waar mensen dertig jaar geleden nog op neerkeken. Wij zitten in een vergelijkbare situatie. Hoe langer we het volhouden, hoe meer mensen hun hoofd schudden en zeggen: Wat zijn ze aan het doen? Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Ik heb daar geen antwoord op. Ik heb ook geen idee hoe we het voor elkaar krijgen.’

Wat is je favoriete Asylum film?
‘Dat kan ik je niet zeggen. Niet vanwege zo’n suffe ‘het zijn mijn kinderen en ik kan niet kiezen’-reden, maar omdat mijn geheugen niet zo ver teruggaat. Dingen werken of ze werken niet. LOVE AT THE CHRISTMAS TABLE (Rachel Goldenberg, 2012), de kerstfilm die we voor Lifetime maakten, die vind ik geweldig. Eigenlijk ben ik een fan van alles wat Rachel doet. Ik vond MEGASHARK ook geweldig; ik was alleen bang dat niemand hem leuk zou vinden en dat hij ons in de problemen zou brengen. Iedere keer dat ik het script las of naar de dailies keek, zelfs bij de rough cut nog, dacht ik: ‘Dit is echt leuk, maar niemand anders gaat dat zien.’. Idem met NAZIS AT THE CENTER OF THE EARTH (Joseph J. Lawson, 2012).’

‘Ik voel me slecht over TRANSMORPHERS (Leigh Scott, 2007). Niet door Leigh, hij was erg ambitieus en er zitten een paar heel goede stukken in. Het is mijn bijdrage die de film ruïneerde. Wat er gebeurde was: mijn partners zaten op het Cannes Film Festival, de geluidsman vertrok naar Vegas terwijl er deadlines waren, de editor was weg en niemand had zijn telefoon aan staan. Geluid was niet klaar, beeld was niet klaar, visuele effecten waren niet klaar en de film moest maandagochtend aangeleverd worden. Ik deed een 36-urige all-nighter om al die elementen bij elkaar te krijgen en ik maakte er een zooitje van. Hij was op tijd af, maar niets was in sync, de VFX waren verschrikkelijk, de kleuren werkten niet, de montage was rommelig, het was gewoon een puinhoop. Mijn schuld. Daarom heb ik wrange herinneringen aan die film.’

Als je daar nu op terugkijkt, zou je het dan nu anders doen?
‘Ja, je leert van elke film. We maken nooit dezelfde fout, we maken altijd nieuwe fouten. Elke show heeft drama, elke film brengt een nieuwe situatie waarop je voorbereid moet zijn. Als ik terugkijk, had ik eigenlijk alleen de distributeur maar hoeven te bellen om hem te laten weten dat we een paar dagen uitliepen.’

Een korte versie van dit interview verscheen eerder in Schokkend Nieuws #101, april/mei 2013.

Vertaling: Marjan Westbroek.