atlantic-rim
atlantic-rim
INTERVIEW

The Asylum (deel 1)

atlantic-rimTwee weken geleden flikten ze het weer: nog voordat Guillermo del Toro’s PACIFIC RIM de bioscopen bereikt, is er al een mockbuster-versie: ATLANTIC RIM. The Asylum maakt al sinds 1997 low-budget direct-to-dvd films die profiteren van de naamsbekendheid van peperdure Hollywood-producties. Schokkend Nieuws sprak met David Latt, de baas van die filmrebellen.

‘Wij zijn gokkers, we zijn verslaafd en onze drug is film. We weten dat alles een keer ophoudt, maar ons doel is om films te blijven maken tot we niet meer kunnen.’ David Michael Latt debuteerde in 1992 als regisseur van SORORITY HOUSE PARTY, tegenwoordig is hij vooral producent: ‘I am The Asylum, The Asylum is me.’

Voordat je met The Asylum begon, was je regisseur van films als SORORITY HOUSE PARTY en JANE WHITE IS SICK AND TWISTED. Regisseer je nog steeds graag?
‘Bizar genoeg kost regisseren me veel meer tijd. Ik heb een stel kinderen en het is een beetje egoïstisch om ergens zoveel tijd voor uit te trekken. Zodra ze ouder zijn ga ik weer regisseren. Maar ik vind produceren ook heel leuk. Ik ben blij dat ik het kan doen.’

Wanneer maakte je je eerste films?
‘Toen ik zeven of acht was, net als mijn partners in The Asylum, David Ramawi en Paul Bales. We waren ontzettend saai. We wilden geen bergen beklimmen of een medicijn voor kanker vinden, we wilden alleen maar films maken. En ik weet niet hoe, maar het is ons gelukt. We weten dat we mazzelaars zijn.’

Wie zijn jouw helden? Wie heeft je geïnspireerd?
‘STAR WARS was de film waardoor ik me realiseerde: ‘Wow, ik zou dit werk kunnen doen en er nog voor betaald kunnen krijgen ook?’. Ik was twaalf toen STAR WARS uitkwam. De perfecte leeftijd.’

Wie hebben The Asylum opgezet?
‘David Ramawi, Sherri Strain en ik. David en Sherri werkten voor Village Roadshow en ik voor Shareable Multimedia. David en ik hadden al eerder een paar films samen gemaakt. We werden tegelijkertijd ontslagen door onze werkgevers, dus toen zijn we maar samen een bedrijf te begonnen.’

Wie heeft de naam bedacht?
‘Ik. Toen kon het nog, nu is het niet meer zo gepast. We zijn groter geworden en dan wil je eigenlijk een imposante naam, zoiets als Universal of Paramount. Maar misschien is het ook wel goed zo. We zijn een beetje een bijeengeraapt zooitje en we nemen onszelf niet al te serieus. Misschien dat die naam ons nu soms een beetje beperkt, maar fuck ‘em.

Dus er zit geen sappig verhaal achter?
(Lacht) ‘Iemand is gek hier, maar dat ben ik niet. We zijn een cashflow bedrijf. Elke maand investeren we al ons geld opnieuw in het bedrijf. We hebben geen diepe zakken. We hebben geen investeerders. We maken wat de koper wil. Als de koper mockbusters wil, dan maken we mockbusters. Als hij horror wil, dan maken we horrorfilms. Als de koper stopt met kopen, dan houdt het voor ons ook op. Dat werkt prima voor ons. Ik bedoel, we zijn van Ramawi’s appartement in vier jaar tijd gegroeid naar 20.000 vierkante meter faciliteiten en studioruimte en dertig voltijdsmedewerkers met ziekenfonds, premies enzovoort.’

Was jouw film WAR OF THE WORLDS uit 2005, de film die The Asylum op de kaart zette?
‘SNAKES ON A TRAIN (Peter Mervis, 2006) was de film die ons écht onder de aandacht bracht. WAR OF THE WORLDS was meer een interessant geval dat de internationale pers haalde, omdat een kleine film het tegen een grote Hollywoodproductie [Steven Spielbergs WAR OF THE WORLDS – red] opnam.’

Waarom maakte je die film eigenlijk? Was het een experiment in hoe ver je kon gaan?
‘Nou ja, hij is gemaakt omdat ik als kind al van H.G. Wells hield. Ik was gek op War of the Worlds. Ik wilde die film altijd al maken. Ik was bezig dat voor elkaar te krijgen toen Dreamworks aankondigde dat ze die film gingen maken, dus toen hebben we onze film geschrapt. Tenminste: mijn partners dáchten dat we hem hadden geschrapt, maar ik heb hem uiteindelijk tóch geschreven, domweg omdat ik zo graag wilde.
In december 2004 had mijn partner een gesprek met Blockbuster en vroeg: ‘Is dit misschien interessant voor jullie? Spielbergs film komt in juni uit, het verhaal is public domain, willen jullie dat we deze film gaan maken?’ Zij grepen hun kans en zeiden: ‘Ja, we willen dat hij gemaakt wordt en maak je maar geen zorgen over Paramount. Daar dealen wij wel mee.’ Op dat moment begrepen we niet waarom ze dat zeiden, maar nog geen week later kreeg het hoofd van Blockbuster een telefoontje van Paramount. Ze dreigden met van alles, maar hij antwoordde botweg: ‘Kan me niet schelen. Ze maken deze film, dus f— off.’
Het is nog steeds onze meest succesvolle film. Volgens mijn vader is hij beter dan Spielbergs versie, dus dan weet ik dat het waar is. Hij is in elk geval getrouwer aan het boek. Ik ben echt heel trots op die film. Het is een moderne adaptatie.’

Waar komen jullie ideeën vandaan?
‘De kopers vertellen ons wat ze willen, in dat opzicht zijn we erg oncreatief. Als Japan ons vraagt om een megahaai die met een megaoctopus vecht – ze bedoelden eigenlijk een inktvis, maar we waren een beetje lost in translation -, dan maken we dat. We verkopen onze films vooraf en we bepalen ons budget aan de hand van wie er in mee gaan. We bellen bijvoorbeeld kabelaar Syfy en Blockbuster en vragen of ze geïnteresseerd zijn.
Laten we zeggen dat we die megaoctopus voorverkopen voor 400.000 dollar, dan draaien we de film voor $ 390.000. Zo bepalen we het budget. Als we de film maken voor $400.001 dollar hebben we gefaald. Ik hoop natuurlijk wel dat mijn partners meer kopers voor de film vinden, zodat we meer verdienen dan die $ 10,000. Dan kunnen we onze deuren openhouden, meer mensen aannemen en blijven doen wat we doen. Maar voordat we beginnen met de opnames van een film weten we in elk geval wat hij ons minimaal gaat opleveren. We geven er nooit meer aan uit dan dat basisbedrag.’

De MEGASHARK-films horen bij jullie bekendste titels. Heeft die franchise ook veel geld opgebracht?
‘Ze hadden miljoenen views op YouTube, maar het zal je verbazen hoeveel van die mensen MEGASHARK VS. GIANT OCTOPUS (Jack Perez, 2009) en MEGASHARK VS. CROCOSAURUS (Chistopher Ray, 2010) werkelijk gezien hebben. Ze kijken alleen naar de trailer. Het was geen flop, maar veel van onze films hebben het financieel beter gedaan. 
Sequels doen het nooit echt goed. Als we de eerste voor $500,000 maakten, wordt de tweede waarschijnlijk voor $200,000 gemaakt en zou een volgende waarschijnlijk voor $150,000 moeten. Uiteindelijk gaat het er ook hier weer om wat de kopers willen. Meestal geven we ze op zichzelf staande titels. Kortom: we gaan er ook niet nóg eentje maken alleen maar omdat we het leuk vinden. Er wordt constant om gevraagd via fanmail, maar ons enige antwoord is dat we alleen nóg een MEGASHARK maken als de kopers dat willen.’

Een korte versie van dit interview verscheen eerder in Schokkend Nieuws #101, april/mei 2013. Dit is het eerste deel van de lange versie. Deel twee van het interview met David Latt vind je hier

Vertaling: Marjan Westbroek.

28 mei 2013

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!