INTERVIEW | THE LAST EXORCISM: GOD ASKS. THE DEVIL COMMANDS. draait vanaf deze week in de bioscoop. Eli Roth (rechts op de foto) – uiteraard vooral bekend als regisseur van CABIN FEVER en HOSTEL – was één van de producenten van de film. Hij vertelt niet alleen over het vervolg op THE LAST EXORCISM, maar ook over enkele van zijn andere horrorprojecten.
Was het altijd al de bedoeling dat er een vervolg zou komen?
‘Nee, want dan zouden we hem ook niet THE LAST EXORCISM genoemd hebben. De originele titel van het eerste deel was COTTON, naar Patrick Fabians personage, Cotton Marcus. Lionsgate veranderde dat in THE LAST EXORCISM, zodat het makkelijker te verkopen zou zijn. Pas toen de eerste film opende met een omzet van twintig miljoen dollar en het duidelijk werd dat het publiek wel iets heeft met deze personages en dit verhaal, dachten we: oké, we doen er nog eentje.’
De eerste film werd goed ontvangen door de critici.
‘Gelukkig. Mensen vonden de slotscène geweldig of ze vonden het helemaal niets. Persoonlijk vind ik het geweldig, maar je kon zien dat een deel van het publiek er problemen mee had omdat ze een duidelijker einde wilden. Je eerste reactie is: what the fuck happened?, wat ik geweldig vond. Er zitten ook genoeg aanwijzingen in de film: de tekeningen van Nell, bijvoorbeeld, daarin kon je al zien wat Cotton en de documentairemakers te wachten stond. Eigenlijk werkte de hele film toe naar de eindceremonie die Cotton in het vuur leidt, het is allemaal voor hem. We hebben lang nagedacht over het vervolg. We wilden een film maken die vermakelijk was en, natuurlijk, ook weer heel eng. Het uitgangspunt was: laten we kijken wat er gebeurt nu Nell bezeten is.’
THE LAST EXORCISM was de eerste hoofdrol voor Ashley Bell (foto, midden).
‘Het was absoluut haar doorbraak. Ze werd genomineerd voor een Independent Spirit Award voor Beste Vrouwelijke Bijrol en kreeg daarna gelijk zes filmrollen aangeboden. Terecht, want ze is een erg goede actrice. Ze is zo lief en zo aardig en zo cool. Ze heeft zich voor ons letterlijk in bochten gewrongen.’ (lacht)
Je bedoelt dat ze veel van haar eigen stuntwerk deed, inclusief de scènes waarin Nell helemaal dubbelvouwt wanneer ze bezeten is?
‘Ja, zowel in de eerste als in de tweede film. Er zijn niet veel mensen die dat kunnen. Ze bezeerde zich tijdens de fotosessie voor de poster. We moesten een dokter laten komen omdat ze haar rug bezeerd had. Een spier verrekt.’
Waarom zijn jullie van stijl veranderd in THE LAST EXORCISM: GOD ASKS. THE DEVIL COMMANDS.? Waarom hebben jullie de found footage laten varen?‘
‘Die discussie hebben ik en de andere producenten al gevoerd voordat de regisseur en scenarist aan boord kwamen. We hadden het erover wat we wilden doen met de tweede film. Weer found footage? Het verhaal waar we dan steeds op uit bleven komen, was dat een tweede groep documentairemakers naar Ivanwood, Louisiana, zou gaan om erachter te komen wat er met de eerste crew gebeurd is. Erg saai. Maar we vonden óók dat we niet zomaar konden switchen naar een gewoon verhaal zonder daarin te refereren aan de eerste film. En we wilden meer van Nell zien. Toen ik eenmaal op het idee kwam dat het eerste deel van deze film een viral video zou zijn en dat Nell zich van de gebeurtenissen niets meer herinnert, was er ineens van alles mogelijk. Zo verbinden we de twee films en geven de kijker dezelfde positie als de andere personages in de film. Zij hebben de eerste film ook gezien, als een viral, en geloven het niet. Zij denken: het is een absurde video van een gestoord meisje. Daarom zeggen ze dingen tegen Nell als ‘vouw eens dubbel’ en ‘ breek je vingers’. We zijn lang bezig geweest met dit tweede deel. Pas later kwam Damien Chazelle [de scenarist] erbij – hij schreef GUY AND MADELINE ON A PARK BENCH – en hij heeft het script geweldig uitgewerkt. Ed Gass-Donnelly (links op de foto bovenaan) kwam er daarna bij als regisseur, en hij had ook weer allemaal eigen ideeën.’
Waarom de keuze voor Ed Gass-Donnelly?
‘We zagen Eds film SMALL TOWN MURDER SONGS en dat is een erg simpele, elegante film, gemaakt voor een klein budget en goed geacteerd. Ik dacht: wat als we deze esthetiek gebruiken voor ons verhaal? Hij zag de eerste film en las het nieuwe script en hij vond het geweldig. Hij had heel veel ideeën. We wilden ook iemand die zijn eigen ideeën in zou brengen en over hetzelfde enthousiassme beschikte als Daniel [Stamm, regisseur van THE LAST EXORCISM] voor de eerste film. Daniel was intussen niet meer beschikbaar. We vonden met Ed de juiste man voor de klus.’
Was je elke dag aanwezig op de set?
‘Nee, ik wil de regisseur niet het gevoel geven dat hij in de gaten gehouden worden. Ik vertrouw Ed, net zoals ik Daniel vertrouwde. Als ik me op de set vertoon, kijken de acteurs naar de regisseur en daarna kijken ze naar mij. Dan gaan ze mij vragen stellen. Dat is een pijnlijke situatie voor de regisseur. Er kan maar één regisseur zijn, er kan maar één stem op de set zijn en ik weet en respecteer dat. Ik zie de dailies online en ik houd me bezig met de casting en de pre-productie en dat soort dingen, maar zodra de regisseur en de director of photography er zijn, wil ik ze gewoon hun gang laten gaan. Als ik achteraf de cut zie en als ik denk dat ik opmerkingen moet maken, dan doe ik dat wel.’
Je hebt net zelf ook weer een film geregisseerd.
‘Ja, we zijn net klaar en ik zit nu in de montage van THE GREEN INFERNO. Het was de ongelooflijkste ervaring van mijn leven. Ik wilde dat mijn terugkeer naar de regiestoel het wachten waard zou zijn. We filmden in Peru, in het Amazonegebied, en de laatste persoon die daar in de buurt filmde was Werner Herzog voor AGUIRRE, THE WRATH OF GOD. De film ziet er spectaculair uit. We filmden in een dorp waar nog nooit iemand met een camera was geweest. Er was geen elektriciteit, geen stromend water en ze hadden geen contact met de buitenwereld.’
Hoe lang was je daar?
‘Een maand. We kwamen aan in een bootje, ‘Hé, mogen we hier filmen?’, maar we moesten ze eerst nog het concept film uitleggen. Ze wisten niet wat film of televisie is. Dus we moesten een televisie en een generator laten komen. We lieten ze CANNIBAL HOLOCAUST zien. De dorpelingen vonden dat geweldig. Ze dachten dat het een komedie was! (lacht) Omdat ze zo ver weg van alles en iedereen wonen, zonder boten of zo – en aan geld heb je dan eigenlijk ook niet veel – betaalden we ze met nieuwe daken voor alle huizen. We legden overal metalen golfplaten aan. Ze wonen in rieten hutjes en in het regenseizoen raken ze doorweekt, dus dit veranderde hun leven. Het was een ongelooflijke ervaring. En in dat dorpje lopen nu dus kinderen van vijf jaar rond die nog nooit THE WIZARD OF OZ gezien hebben, maar wel CANNIBAL HOLOCAUST! Iedereen wilde voor kannibaal spelen.’
Vertel eens wat meer over het verhaal van THE GREEN INFERNO?
‘Het gaat over een groepje studenten, activisten. Het is een nieuwe vorm van activisme die ik vaak zie en re-activisme noem. Die kids drukken gewoon op de re-tweet button voor goede doelen als Free Pussy Riot. Dat vinden ze geweldig, maar ze weten er eigenlijk niet veel vanaf. Ze drukken op de re-tweet button voor Occupy Wall Street of KONY 2012 en vinden Dit moet stoppen… maar ze realiseren zich niet dat ze niet veel meer doen dan YouTube video’s kijken en denken dat ze daarmee de wereld kunnen veranderen. Het is een soort zelfbevrediging. Dus dat type kids springt in THE GREEN INFERNO op een vliegtuig om een afgelegen stam in de Amazone te redden, die op het punt staan in contact te komen met bouwvakkers. Ze schreeuwen en ze tweeten en het lukt ze om de bouwwerkzaamheden tot stilstand te brengen. We did it! We are heroes! Maar op de terugweg verongelukt hun vliegtuig en ze worden gevonden door diezelfde stam die ze probeerden te redden. De stam denkt ‘Oh, er komt eten uit de lucht vallen!’ en de kids zeggen: ‘Maar we zijn hier om jullie te redden!’. Ze worden gewoon in de pan gehakt, want wat de inboorlingen betreft zijn het indringers. Bemoei je met je eigen zaken.’
Heb je een la vol ideeën en scripts in je kantoor?
‘Ik heb laden vol ideeën in mijn huis – notities en halfvoltooide scripts. Ik kan het nu allemaal wat beter organiseren met mijn smart phone, maar er liggen overal notities.’
Welk deel van het filmmaken vind je het leukst?
‘Regisseren. Ik haat schrijven (lacht). Dan is het alleen maar: mijn film is afschuwelijk, het slaat nergens op, ik heb geen einde… Al die dingen waar schrijvers doorheen moeten. Filmen is het leukste. Ja, het is frustrerend en vermoeiend, maar het is ook opwindend omdat het zo’n adrenaline rush is. Monteren is enorm deprimerend. Je wist zeker dat je dat éne shot had, maar het ziet er anders uit dan je dacht en je vraagt je af waar die prachtige performance gebleven is. Je bent nog steeds boos op die acteur die er een zootje van maakte en of op die andere acteur die een dialoog om zeep hielp. Maar dan komt het allemaal samen en je doet de sound mix en dat schept uiteindelijk weer zoveel voldoening. En dan gaan mensen ernaar kijken.’
Vind je het prettig om je film te zien met een écht publiek, in plaats van alleen de premièregasten?
‘Oh ja, ik wil mijn film altijd zien met een betalend publiek. Je moet wel, want dat is de enige manier om erachter te komen of mensen het werkelijk leuk vinden.’
Hoe was het werken met RZA voor THE MAN WITH THE IRON FISTS?
‘Heel erg leuk. RZA vertelde me zijn waanzinnige ideeën en ik dacht: weet je wat? Ik wil dat deze film bestaat. Ik weet niet of iemand anders op deze planeet iets gaat hebben met deze film, maar dit is leuk en dit is een wereld die ik wil zien. Hij had een eerste versie van het script en dat hebben we samen herschreven vanaf de eerste pagina. Toen haalde hij Russell Crowe erbij. Het is een waanzinnige film, een bizarre mash-up, het komt direct uit zijn brein. Het is mooi dat de film het nu goed doet op dvd en dat mensen hem leuk vinden. RZA heeft zeker een toekomst als regisseur. We hebben Russell in jaren niet zo grappig gezien. Mensen wisten niet dat hij grappig was – ik wel! Ik ben gek op hem. We hopen binnenkort samen Dracula te doen. Verre toekomstplannen, maar ik hoop dat het lukt.’
Wanneer denk je THE GREEN INFERNO klaar te hebben?
‘In mei of juni. Daarna moet ik gaan uitvogelen waar we hem gaan laten zien.’
(Interview met dank aan eOne Entertainment, vertaling Marjan Westbroek)
