Op 5 oktober gaat BLADE RUNNER 2049 in première. Geen Rutger Hauer deze keer, maar dat betekent niet dat Nederland niet vertegenwoordigd is. Sylvia Hoeks was even terug in ons land voor een persconferentie.
De Nederlandse actrice Sylvia Hoeks timmert al heel wat jaren aan de weg. Naast een flink aantal Nederlandse producties speelde ze o.a. in RENEGADES (Steven Quale, 2017) en DECEPTION (Giuseppe Tornatore, 2016), maar sinds ze gecast werd als Luv in BLADE RUNNER 2049, is haar leven, zoals ze zelf zegt, een ‘rollercoaster’ geworden. Tussen Berlijn, Rome, Londen en L.A. door, deed ze even haar thuisland aan voor een persconferentie onder leiding van René Mioch in het Amsterdamse Grand Hotel.
Kun je iets vertellen over je personage en waar de film over gaat?
‘(Regisseur) Denis Villeneuve noemt het vaak een liefdesbrief aan de originele film. Een soort eerbetoon, omdat hij zo’n fan is. Toen hij die film in de bioscoop zag, had hij voor het eerst het idee dat hij misschien wel filmmaker zou kunnen worden. Dus voor hem heeft die film heel veel betekend. Voor mijn gevoel hebben de twee films hetzelfde thema. Het gaat over dromen die nooit uitgekomen zijn; heel melancholisch. Ik denk dat het algemene thema in de film eigenlijk de zoektocht naar je eigen identiteit is. Wie ben ik? Wat is menselijk? Wat is humaan? Wat betekent het om een mens te zijn?’
Wist je iets van Blade Runner af toen je begon?
‘Ja, zeker. Iedereen in Nederland toch wel, denk ik? Want: Rutger Hauer! Ik vind die laatste scène zo mooi; die monoloog die hij eigenlijk zelf geschreven heeft. Aan het eind denk je ook, is hij eigenlijk meer mens dan Harrison Ford? Hij wil leven. Dat gevoel is me heel erg bijgebleven.’
Je hebt in meer buitenlandse films gespeeld, maar het lijkt alsof je naar L.A. bent gegaan en de volgende stap gelijk deze film was. Is dat ook echt zo gegaan?
‘Ik heb eigenlijk gewoon mijn hart en mijn intuïtie gevolgd. Het kwam allemaal op mijn pad. Ik heb er natuurlijk wel heel hard voor gevochten, ik was heel erg op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik hou van reizen en ik ben iemand die zich snel verveelt. Uiteindelijk ben ik het kleine meisje dat op een zondagmiddag door het raam naar de regen zat te kijken in het kleine dorpje waar ik vandaan kom en dacht “ik moet hier weg!”. De auditie was een scène van Rutger Hauer uit de originele film. Ik was aan het filmen in Duitsland en had er eigenlijk helemaal geen tijd voor, maar ik moest het natuurlijk gewoon doen. Ik heb het uiteindelijk midden in de nacht gedaan in een kleine Airbnb. Ik was er de hele nacht mee bezig. Ik verwachtte er niet veel van, maar uiteindelijk kreeg ik hele goede reacties van Denis en ben ik naar Montreal gegaan om met hem een werksessie te doen, waarvan ik dacht ik dat ik het helemaal verneukt had. Maar na twee en een halve maand werd ik eindelijk uigenodigd bij de producent en kreeg ik de rol. Ik was helemaal door het dolle heen.’
Wat kun je vertellen over jouw personage?
‘Ja, niet veel natuurlijk. Mijn personage heet Luv. Ik werk voor Leander Wallace, gespeeld door Jared Leto, en ik ben zijn rechterhand. We hebben een hele complexe relatie, heel intens. Ze heeft alles voor hem over eigenlijk, ligt aan zijn voeten. Net als de andere personages in de film is ze op zoek naar haar eigen identiteit.’
Hoe was Jared Leto als tegenspeler?
Hij is heel erg method. Hij was al helemaal in kostuum op de set en ik stelde me voor als Luv en hij stelde zich voor als Leander Wallace. Zo hebben we de scènes ook gespeeld. Dat was voor mij een geheel nieuwe ervaring. Hij werkt heel gefocust. Zijn draaiperiode was ook heel compact, want hij moest weer door naar Japan voor een andere film. Hij heeft best een hele heftige rol en hij bleef gewoon in character voor die periode. Hij had zichzelf ook echt blind gemaakt met contactlenzen, omdat zijn personage blind is.’
Zijn er op dat vlak ook dingen die jij gedaan hebt, een transformatie?
‘Ja, de dag nadat ik gehoord had dat ik de rol had begon ik met een heel team van trainers en een psycholoog en een diëtist te werken. Ik ben van mezelf vrij tenger, maar had veel vechtscènes. Ik moest zeven kilo aankomen in spiermassa, dus ik heb zes uur per dag, zes dagen per week getraind. Anderhalf uur gewichtheffen, daarna tweeenhalf uur cardio en daarna twee uur vechttraining. Heel zwaar, maar het was wel de moeite waard, want door zo door die pijn heen te gaan leerde ik ook het personage op een bepaalde manier kennen. De discipline die zij heeft en de pijn die zij met zich meedraagt. Ik heb daar heel veel aan gehad.’
Bemoeiden Ryan Gosling en Harrison Ford zich met jouw rol? Gaven ze advies?
‘We hebben eigenlijk helemaal niet gerepeteerd, we hebben gewoon de scènes gespeeld. Ryan en ik hebben wel gesproken over wat we wilden, maar er was heel veel vrijheid op de set om je eigen personage te bouwen. Als Denis mensen heeft gecast laat hij ze daarna heel vrij in hun rol en stuurt ze bij op een hele duidelijke manier. Zijn famous quotes zijn “Nononononono…” of “I deeply love it, my friend”.’ [lacht]
Hoe was het werken met Harrison Ford?
‘Ja, dat is toch een fenomeen, een legende. Met Denis en Ryan had ik al heel goed contact, dat was gewoon een beetje grappen en grollen, maar voor mijn eerste draaidag met Harrison was ik wel echt nerveus. Je bent toch opgegroeid met hem. Maar voor we onze eerste scène filmden, in een piepklein kamertje, maakte hij gelijk een grap en daarna bleven de grappen ook komen. Als hij samen met Ryan pers doet, zijn het net die oude mannetjes uit de Muppetshow.’
Wat was de invloed van Ridley Scott op de set, als executive procucer?
‘Hij heeft Denis volgens mij helemaal vrijgelaten. Denis vertelde dat Ridley een paar scènes over zijn schouder meekeek, en toen zei hij: “How would you feel if Felini or Bergman was looking over your shoulder?” [lacht] Maar Ridley heeft hem verder helemaal vrijgelaten en gezegd dat het zijn film was. Ik geloof dat hij echt heel erg tevreden is met het resultaat en ze zijn nu geloof ik dikke maatjes.’
Volgens Ryan Gosling waren de sets overdonderend, hoe was dat voor jou?
‘Ja, dat was voor ons allemaal zo. We maakten er op een gegeven moment een beetje een spelletje van, Harrison en Ryan, Ana (de Armas) en ik. Hoe denk je dat de set van de volgende scène eruit ziet? Iedereen had daar zo zijn eigen gedachten bij en dan kwam je op de set en dan was het iets totaal anders. Het was heel overweldigend en overdonderend allemaal. Ik denk dat het ook voor ons acteurs heel belangrijk was om die sets te zien en niet tegen een green screen te spelen. Omdat je dan toch ziet in welke wereld je personage leeft. Je kan het je eigen maken.’
Je had het net al even over Rutger Hauer, ben je er tijdens de opnamen nog mee bezig geweest dat je zijn erfenis eigenlijk overneemt?
‘Er wordt me steeds gevraagd of ik hem gebeld heb, of iets gedaan heb om er met hem over te praten of me voor te bereiden. Ik durfde dat eigenlijk niet aan te raken. Ik was als klein meisje zo onder de indruk van zijn optreden in de originele film, heb dat zo geïdealiseerd, dat ik het heel erg daar wilde laten. Ik heb wel de originele film nog heel vaak teruggezien en hij is nog steeds prachtig. En het is natuurlijk heel bijzonder om te zien hoe Harrison die rol weer herpakt en weer terug in die wereld is. Rutger was trouwens altijd wel bij ons, want Denis zei dat hij tijdens het draaien in de verschillende sets altijd keek of Roy Batty er tussen zou passen. Als dat zo was, dan was de set goedgekeurd.’
