Romero
Romero
Nieuws
17 juli 2017

I.M. George A. Romero

RomeroR.I.P. | De koning van de zombiefilm is dood. George A. Romero was de belangrijkste innovator van het genre en bovendien een ontzettend aardige vent. Hij is 77 geworden. Geen grappen over zijn aanstaande wederopstanding; we gaan ‘Uncle George’ missen.

George A. Romero was natuurlijk een van de eersten die het beginnende filmblaadje Schokkend Nieuws in de jaren negentig wilde interviewen. In 1994 kregen we onze kans. Romero was eregast van het Internationaal Festival van de Fantastische Film, Science Fiction & Thriller in Brussel. Onze verslaggever Bart van der Put spoedde zich naar de Belgische hoofdstad voor een tweedelig interview dat je in Schokkend Nieuws #14 en #15 kunt nalezen.

Het is ondoenlijk vandaag, terwijl we dit I.M zo snel mogelijk willen publiceren, Romero volledig recht te doen. Zonder Romero geen THE WALKING DEAD. Zonder Romero waarschijnlijk überhaupt geen zombiefilms meer. En independent horrorfilms met een sociaal betrokken ondertoon? Romero was in elk geval een van de pioniers.

NIGHT OF THE LIVING DEAD uit 1968 is nog steeds niet verouderd. Het lot van Ben (Duane Jones), de eerste zwarte held in de horrorgeschiedenis, is nog altijd even schokkend. De zombie, eerder een enge voodoomythe in bijvoorbeeld WHITE ZOMBIE (Victor Halperin, 1932), veranderde door Romero in een symbool van alles wat er mis is met de westerse wereld. Individueel zijn ze gemakkelijk te verslaan met een schot in het hoofd; het is vooral hun massaliteit die zombies gevaarlijk maakt. Een beetje zoals de Vietcong tijdens het Tet-offensief in 1968: de veel beter bewapende Amerikaanse soldaten stonden machteloos. 

In DAWN OF THE DEAD (1978) waren de zombies in het warenhuis een bijtend commentaar op de consumptiemaatschappij. In THE CRAZIES (1973) en DAY OF THE DEAD (1985) richtte Romero zijn pijlen op het militair-industrieel complex. “Bij de laatste twee was ik er een stuk zelfbewuster mee bezig dan bij de eerste,” vertelde hij in het interview met Bart van der Put. “Ik heb er nooit bewust een diepere betekenis aan toegevoegd. (…) Duane Jones was een vriend van ons en we hebben er geen moment bij stil gestaan dat hij zwart is. (…) Bij DAWN ligt de allegorie er duimendik bovenop, maar dan op zo’n manier dat het in de eerste plaats een hele leuke vermakelijke film is. Het is zo overtrokken, it’s like a pie in the face.”

Dat Romero in de allereerste plaats vermakelijke en griezelige horrorfilms wilde maken, zag je vooral in de projecten die hij samen met Stephen King ondernam. CREEPSHOW (1982), naar een scenario van de beroemde horrorschrijver, was geïnspireerd op de oude EC-horrorcomics. Het volgende nummer van Schokkend Nieuws bevat een Stephen King-special, en de naam van Romero komt regelmatig voorbij. Ze werkten samen aan een verfilming van THE STAND, PET SEMATARY, IT en THE TOMMYKNOCKERS, maar alleen nog THE DARK HALF (1993) haalde daadwerkelijk de bioscoop. Dat lag vooral aan Kings koppigheid wat betreft scenario’s en Romero’s aversie van Hollywood. Hij filmde het liefst in zijn woonplaats Pittsburgh, ver weg van de studiobazen: “Niemand komt naar Pittsburgh; ze bellen gewoon iedere dag om te vragen of alles goed gaat. Zolang ik daar ja op antwoord heb ik geen last van ze.” Hij vertelde in het interview ook dat hij in 1986 zijn idee voor THE MUMMY bij Universal had gepitcht. Hadden ze nou maar geluisterd.

Het meest onderschat, denk ik, zijn de non-zombiefilms die Romero zelf schreef. KNIGHTRIDERS (1981), over idioten die middeleeuwse steekspelduels naspelen op hun motoren, is buitengewoon vermakelijk. Niet in het minst dankzij de rollen van Ed Harris en Romero’s vaste make-up-artiest Tom Savini. Het is geen perfecte film, en dat was MONKEY SHINES (1988) ook niet, maar met beide films bewees Romero altijd buiten de gebaande paden te denken. Mijn favoriet is MARTIN (1978), een prachtige film over een jongeman die denkt dat hij 84 jaar oud en een vampier is. Romero was goed in ideeën en gore, maar iets minder in personages. MARTIN is een van de weinige films waarmee hij me niet alleen in het hoofd en de darmstreek raakte, maar ook in het hart.

De laatste twee zombiefilms die hij maakte vergeet ik liever. Ze werden nog wel op Imagine en andere festivals gedraaid, maar meer uit respect. De laatste redelijke Romero-film was wat mij betreft LAND OF THE DEAD. Hij maakte hem pas in 2005, maar in 1994 wist hij al waar die film over moest gaan. “Kenmerkend voor het huidige tijdsgewricht is dat de problemen simpelweg genegeerd worden; de zombies worden dan een metafoor voor daklozen of mensen met aids.” Het meest ontroerend vond ik nog Eugene Clark als ‘Big Daddy’, de grote zwarte zombie in die film. Veel mensen schrijven vandaag dat ze benieuwd zouden zijn geweest naar George’s zombiefilm over Trump. Ik niet. Uncle George mag uitrusten. Big Daddy will keep on walking…

Schokkend Nieuws en Filmtheater Kriterion organiseren aanstaande donderdag 20 juli een tribute to George A. Romero. We vertonen natuurlijk de zombieklassieker THE NIGHT OF THE LIVING DEAD (1968). Meer informatie vind je hier.

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!