Nieuws
3 mei 2004

Zombies vs. Zombies

Er zijn natuurlijk prangender kwesties dezer dagen – hebben Boris en Maud terecht de finale van Idols gehaald?, zullen Friso en Mabel echt gelukkig met elkaar worden?– maar nu de Volkskrant op donderdag 29 april de discussie over de ideale zombiemotoriek op scherp heeft gezet, kan Schokkend Nieuws de kop niet langer in het zand steken.

Want wat schreef David Sneek die dag in zijn recensie van de remake van DAWN OF THE DEAD? ‘Rennende zombies zijn enger dan hun slome voorouders.’ Inderdaad, de zombies van Zack Snyder vertonen gedrag dat hondsdolheid doet vermoeden, te vergelijken met de roofdier-achtige agressie waarmee hedendaagse vampiers zich op hun slachtoffers plegen te storten. Bepaald geen gezelschap dat je in een donker steegje tegen het lijf zou willen lopen. Toch zijn Snyders levende doden door hun grotere beweeglijkheid niet per definitie enger dan de apathisch voortstrompelende meute uit het origineel. Het verneukeratieve van Romero’s zombies is dat ze door hun traagheid en geringe fysieke kracht op het eerste gezicht geen partij lijken voor de levende personages, te weten het zwaarbewapende viertal dat zich in het winkelcentrum heeft verschanst en de door Tom Savini aangevoerde motorbende. Maar dat ‘slome’ biedt de levenden slechts een schijnzekerheid.

Individueel zijn de ondoden misschien makkelijk uit te schakelen; als meute zijn ze onoverwinnelijk. Het sterke van de oude DAWN OF THE DEAD is dat Romero dat aanvankelijke gevoel van superioriteit bij de levenden gebruikt om valse hoop te creëren. ‘Shoot ‘m in the head’, en het probleem is opgelost. Het doelwit beweegt bovendien zo traag, dat een beetje schutter alle tijd heeft om aan te leggen. Maar terwijl de helden de toekomst optimistisch tegemoet zien en zelfs met een brede grijns in het offensief gaan, zinkt de kijker de moed al snel in de schoenen. Enige tientallen zombies zijn tot daaraan toe, maar wat wanneer de aantallen in de duizenden beginnen te lopen? De valse hoop op een overwinning van de ‘good guys’ maakt dat Romero’s versie van het verhaal naargeestiger en apocalyptischer is dan Snyders knapgemaakte actiespektakel dat goedbeschouwd meer gemeen heeft met een film als ALIENS. Naar regietechnische maatstaven gemeten is Romero geen partij voor Snyder, daar zullen vriend en vijand het over eens kunnen zijn. Toch zal het origineel, hoe klungelig en houterig ook geregisseerd, de tand des tijds beter doorstaan dan de remake, juist door de briljante vondst van de ‘slome’ zombie. Bij Snyder krijgt iedere levende dode, volgens traditioneel monsterrecept, een individueel afschrikwekkend gezicht; bij Romero wordt de verschrikking pas echt voelbaar in de gedaante van de gezichtsloze massa, waarin iedere individualiteit verloren is gegaan. Dat maakt de originele DAWN OF THE DEAD tot een uniek en werkelijk subversief werk, vergeleken waarbij de remake, ondanks alle filmische kwaliteiten en een paar venijnige momenten, niet meer dan een gelikte crowd pleaser is.

Phil van Tongeren

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!