IMAGINE 2016 | Broers Ben en Chris Blaine schreven en regisseerden samen NINA FOREVER: een even duister als droogkomisch drama over emotionele bagage. NINA FOREVER draait op zaterdag 23 april nog eenmaal op Imagine. Schokkend Nieuws sprak met Ben Blaine: “Het is een odd-shaped film, maar we houden van die momenten waarop het publiek denkt: ‘Wat de fuck gebeurt er nu?’”
Holly valt op supermarktcollega Rob, die heeft geprobeerd zelfmoord te plegen nadat zijn vriendin Nina verongelukte. Maar dat stoort Holly niet, het intrigeert haar juist. Rob valt ook op Holly, maar wanneer ze voor het eerst het bed delen, kleuren opeens de lakens bloedrood – en verschijnt Nina. Dood, maar geen ex, want Rob heeft het toch nooit uitgemaakt? Absurd, sexy, bloederig: NINA FOREVER kruipt onder je huid en er zit meer achter dan je in eerste instantie denkt. Een film over rouw, verdriet en mensen die niet meer in je leven zijn.
NINA FOREVER is jullie eerste lange film. Wat is de oorsprong van het verhaal?
“Ooit werkte ik in een slijterij, waar ik achterin zat te schrijven als er niemand was. Een van de klanten kocht eens een fles drank voor de verjaardag van zijn dochter, waarna ik hem weken niet zag. Toen hij uiteindelijk weer langskwam, was hij heel stil: zijn dochter was op de avond van haar verjaardag omgekomen in een auto-ongeluk. Zijn verdriet schokte me en ik begon te schrijven aan het verhaal over de relatie tussen Rob en Nina’s ouders. De dochter kwam er niet eens in voor. Het ging over de plaats die mensen in je leven kunnen innemen terwijl ze er helemaal niet zijn – soms bijna meer dan de mensen die er wél zijn. Maar ik maakte het verhaal niet af.”
Wanneer schreef je verder?
“Toen Chris en ik zelf met rouw te maken kregen, begon het verhaal weer te leven. Rond die tijd werd ik gevraagd een eenakter te schrijven voor een theatergroep. Ik gaf ze de scène waarin Nina voor het eerst verschijnt. Het viel niet zo goed, want daarna heb ik nooit meer van ze gehoord… (lacht) Toen Chris en ik later zochten naar een verhaal voor een film, dacht ik aan die eenakter: drie mensen die voornamelijk praten en niet eens kleren aanhebben: erg duur kan dat niet worden. Chris zag het helemaal zitten.”
De nadruk in de film ligt niet op wat er nog tussen Rob en Nina is, maar echt op Holly en hoe zij Nina maar niet uit haar hoofd krijgt.
“Holly is ook het meest interessante personage. Zij maakt een verandering door. Nina is dood, die verandert niet. Zij kijkt alleen naar ons leven vanuit een ander perspectief. En Robs verhaal is dat hij zich weer beter gaat voelen. Dat is ook belangrijk, maar wel nogal saai, dat hebben we al zo vaak gezien.
Ken je het cliché van de Manic Pixie Dream Girl? Je weet wel: neem een miserabele, blanke, jongeman die het allemaal niet meer zo goed weet en opeens ontmoet hij een heel interessant, kooky meisje. Zij gaat vervolgens dood of verdwijnt – wat er precies met haar gebeurt, maakt niet uit, want het punt van dat type film is dat de jongen zich beter gaat voelen dankzij haar gekheid. Chris is een grote romcom-fan maar ergerde zich altijd vreselijk aan die personages. Holly is dus compleet anders.”
Welke scènes waren het moeilijkst te filmen?
“De meeste scènes? (lacht) Het kleine budget maakte creatief. We hadden een geweldige art department, met een volledige beddegoedbibliotheek. Elke keer als er bloed op het beddengoed kwam, indexeerden zij de vlekken. Wanneer we daarna een vergelijkbare scène filmden, wisten zij precies welke we moesten hebben. De intieme scènes waren ook een uitdaging. Fiona zat elke dag vier uur in de make-up voor de Nina-look. Als ze dan eenmaal onder de wonden zat, moest ze ook nog die rol neerzetten. Ja, de scènes rond Nina waren waarschijnlijk het zwaarst.”
Muziek is een groot onderdeel van de film. Jullie hebben bij sommige scènes opvallende keuzes gemaakt.
“Muziek is heel belangrijk voor ons. We hadden niet de luxe om alles te krijgen wat we wensten, maar wilden wel nummers die precies goed voelden: bouncy nummers met krachtige drums en ongewone percussie. Een rouwproces is vreselijk maar ook wonderlijk. Naast verdriet is er ook een soort humor waardoor dingen grappig worden die helemaal niet grappig zijn. En het leven wordt verschrikkelijk mooi. Jij bent er nog. Je ziet in wat voor enorm privilege het is om adem te halen. Je hart knapt bijna door alle emoties. De muziek helpt dat over te brengen.”
Wat is het beste dat je meeneemt van NINA FOREVER?
“Waarschijnlijk alle mislukkingen. (lacht) We liepen constant aan tegen het feit dat we onze grote ideeen steeds net niet waarmaakten. Eerst zakt de moed je in de schoenen, maar na verloop van tijd denk je: het wordt nooit exact zoals het in ons hoofd zat, dus moeten we het laten worden wat het wordt en ons niet blindstaren op wat het niet is. Je leert te houden van je eigen imperfecties.”
Hebben Chris en jij een taakverdeling op de set?
“Nee, we schrijven en regisseren allebei. We werken het beste samen. We dagen elkaar continu uit. Als ik iets niet aan Chris kan overbrengen, lukt het me ook niet op de set en komt het niet in de film. En dat is toch jouw taak als regisseur: anderen vertellen hoe jij het wilt. We zijn het niet altijd eens, maar omdat we weten waar de film over moet gaan en welk effect we zoeken, komen we door veel te praten wel uit. Het helpt natuurlijk dat we het goed met elkaar kunnen vinden.”
En wat volgt er nu?
“Heel veel! Het gaat te gek sinds NINA FOREVER. Mensen vragen ons voor dingen die we graag willen doen. We schrijven momenteel aan een film die we zelf regisseren: een thriller over een 82-jarige vrouw die haar zicht verliest. Ze ontdekt dat iemand haar wil vermoorden en probeert het bejaardentehuis uit te komen. Maar ehm, misschien kunnen we daar beter niet… Laten we daar over praten als we terug zijn op Imagine, mét de film!”
Copyright Henriette Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 april 2016.
