Van 22 t/m 26 juli kun je tijdens Roffa Mon Amour op het dak van Station Hofplein in Rotterdam genieten van coole drankjes, lekker eten en excentrieke cinema in de open lucht. Van de fantastische Indiase neo-noir SUNRISE bijvoorbeeld. We hadden een exclusief interview met regisseur Partho Sen-Gupta.
Roffa Mon Amour is een openluchtfilmfestival dat sinds 2012 bestaat. Zeg maar: het brutale zusje van het IFFR, met een grote voorkeur voor jonge talenten en grensoverschrijdende cinema. Dit jaar kun je er onder meer genieten van MAGICAL GIRL van de Spaanse cultregisseur Carlos Vermut en van I SWEAR I’LL LEAVE THIS TOWN van de Braziliaanse rockster Daniel Aragao. Een schandaleuze cocktail van crack, politiek, psychotisch camerawerk en psychedelische muziek uit Recife!
Eén van onze favorieten dit jaar is het duistere Indiase psychodrama SUNRISE dat op vrijdag 24 juli is te zien. Politie-inspecteur Joshi jaagt iedere nacht op schaduwen in Mumbai. Letterlijk: in één van de eerste scènes van deze sfeervolle neo-noir ziet hij een schaduw gebogen staan over een kind. Hij zet de achtervolging in en belandt in Club Paradise, waar hele jonge meisjes dansen in blauw, rood en groen licht…
SUNRISE is als een nachtmerrie die soms akelig realistisch aanvoelt, dan weer heel hallucinant wordt, en zich voortdurend in cirkels lijkt te bewegen. Ronddolend in de regen langs de zuigende afgrond van de waanzin. Een somber, bitter, rauw en hartverscheurend verhaal over kinderprostitutie met oogverblindend mooi camerawerk. De film won tijdens het Imagine Film Festival de Black Tulip Award 2015.
Regisseur Partho Sen-Gupta groeide op in Mumbai, waar hij op zijn zestiende al aan de slag ging in de Bollywood studio’s. Zijn eerste speelfilm, LET THE WIND BLOW, ging in première op de Berlinale in 2004. SUNRISE is zijn tweede film. Schokkend Nieuws en Roffa Mon Amour stelden hem gezamenlijk enkele vragen.
Je hebt in Parijs gestudeerd en woont tegenwoordig in Australië. Waarom dan toch een film maken over een maatschappelijk vraagstuk in India?
“Ik ben het contact met mijn thuisland nooit kwijtgeraakt. Dit verhaal is bovendien persoonlijk. Een paar mensen probeerden me te kidnappen toen ik kind was. Na de geboorte van mijn eigen dochter begon ik me meer te verdiepen in de materie. De hoeveelheid vermiste kinderen, niet alleen in India, maar in de hele wereld, is krankzinnig. Na drugs is het de op een na grootste handel ter wereld.”
Je wilt mensen bewustmaken, maar je gebruikt bepaald geen klassieke vertelvorm.
“Ik wilde ver blijven van de doorsnee Indiase politieverhalen. Deze film gaat meer over waartoe een mens psychologisch in staat is. Mensen hebben een aangeboren drang naar rechtvaardigheid. Dus wat gebeurt er in een situatie waarin een kind vermist wordt en je wéét dat je het nooit meer terug zult vinden? Iets ergers kan een ouder niet overkomen. Het gaat ook over mannelijkheid. Het verhaal speelt zich af tegen een traditionele Indiase achtergrond. Joshi’s echtgenote is passief. Ze verwacht dat hij iets doet. En hij voelt zich gecastreerd omdat hij weet dat er niets is dat hij kán doen. Hij kan niet gaan zitten huilen, want dat past niet bij zijn beeld van mannelijkheid. Dus construeert hij een delirium, een fantasie waarin hij de held is. Joshi’s fantasieën veranderen naar gelang zijn behoeften veranderen. Sommigen momenten lijken echt, sommige lijken onwerkelijk en sommige zelfs geheel denkbeeldig.“
SUNRISE won de Black Tulip Award op Imagine dit jaar, een festival dat is gespecialiseerd in horror-, scifi-, fantasy- en cultfilms. Beschouw je je film als een genrefilm?
“Ik was heel verrast toen ik hoorde dat Imagine SUNRISE geselecteerd had, en nog meer verrast toen ik hoorde dat ik gewonnen had. Ik had nooit verwacht dat SUNRISE als genrefilm geclassificeerd zou worden. Voor mij is het een auteursfilm.”
Maar heb je iets met de Indiase horrorfilm van de jaren tachtig of voel je je verbonden met meer recente filmmakers als Anurag Kashyap (NO SMOKING, GANGS OF WASSEYPUR) of Oaushia Mukherjee (TASHER DESH), die allebei een beetje op de grens van arthouse en genrefilm opereren?
“Ik zie mezelf niet als deel van welke nationale identiteit dan ook. Ik ben geboren en getogen in India, maar ik heb gestudeerd in Frankrijk en woon nu al meer dan twintig jaar buiten India. De horrorcinema van de jaren tachtig is slechts een klein en onbelangrijk deel van de Indiase filmgeschiedenis. Toen ik in die jaren opgroeide in Mumbai had mainstream Bollywood een ijzeren grip op de bioscopen. Maar ik ging fanatiek naar de filmclubs. Ik zag daar geweldige films van geweldige filmmakers uit de hele wereld. Ik zag ook veel werk van ‘New Wave’ Indiase filmmakers, zoals Saeed Mirza, Ketan Mehta en Sudhir Mishra. Ik denk dat de genrefilm een integraal aspect van de arthousefilm is omdat hij verder durft te gaan in cinematografisch opzicht. Ik denk ook dat hij meer risico’s durft te nemen wat betreft de onderwerpen, het verhaal, het acteren, licht en geluid enzovoort.“
Je visuele stijl in SUNRISE is hypnotiserend, magisch bijna. Het doet denken aan Gaspar Noë of David Lynch. Is hun werk een inspiratiebron? Kan je iets vertellen over je invloeden?
“Ik lijd aan slaapverlamming, waardoor ik angstaanjagende maar heel realistische dromen heb. Na jaren op zoek te zijn geweest naar een geneesmiddel heb ik het leren accepteren. Ik denk dat SUNRISE en inspecteur Joshi deels daaruit voortkomen. Lynch is absoluut een grote inspiratiebron. Ik was gebiologeerd door Twin Peaks vanaf de eerste keer dat ik die serie zag op illegaal gekopieerde VHS-banden. Tot dan toe had ik alleen maar films gezien met een lineair en realistisch verhaal. Wat ik van Lynch zag deed me denken aan de verdraaide en onsamenhangende verhalen in mijn nachtmerries. Op de een of andere manier stelde dat me gerust. De films van Gaspar Noé en Winding Refn hebben ook die hypnotiserende kwaliteit. Ik zie elke keer iets nieuws in hun films, alsof er een diepere betekenis verborgen zit onder het oppervlakkige esthetische uiterlijk. Hoewel de hoofdpersonen en situaties realistisch lijken, is er iets existentieels onrealistisch gaande met ze. Hun blik is diep en ver weg en ze lijden in stilte. Joshi lijdt ook in SUNRISE en misschien is niet alles wat we zien echt. Ik ben ook beïnvloed door filmmakers als Dryer, Lang en Welles. Ik lees ook veel graphic novels en houd erg van artiesten als Milo Manara en Jodorowsky.”
SUNRISE schetst een grimmig beeld van India’s realiteit. Hoe is de film daar ontvangen?
“Slecht. India is een trots en jong land dat niet van kritiek houdt. De Indiase pers negeerde de screenings op het Mumbai Film Festival massaal. We proberen nu een passende classificatie te krijgen en hopen dat de Indiase censor het mogelijk zal maken de film aan een zo groot mogelijk publiek te laten zien.”
Roffa Mon Amour
22 t/m 26 juli
Station Hofplein, Rotterdam
Volledig programma en kaarten
